Απαγωγή, βασανιστήρια, βιασμός και φόνος: Το ζευγάρι serial killers που σόκαρε τη Σκωτία

Όταν ήταν εννέα ετών, ο Ίαν Μπρέιντι πήγε σε μια σχολική εκδρομή στη Λοχ Λόμοντ, τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Σκωτίας, και μαγεύτηκε από τη θέα. Εκεί, ενεπλάκη σε ένα περιστατικό που κανείς δεν θεωρούσε σημαντικό. Τη στιγμή που οι συμμαθητές του ξεκουράζονταν στο γρασίδι, ο Ίαν απομακρύνθηκε από την ομάδα και ανέβηκε μόνος του στο ύψωμα.

Οι δάσκαλοι τον φώναζαν ξανά και ξανά, αλλά το παιδί, κοιτάζοντας από ψηλά, αρνήθηκε να κατέβει. Τελικά, χρειάστηκε να τον αναζητήσουν. Όταν η δασκάλα τον μάλωσε και τον ρώτησε γιατί δεν υπάκουσε, η απάντησή του την εξέπληξε: «Επειδή ένιωθα δυνατός και παντοδύναμος, σαν να κατέχω τα πάντα», είπε. Αυτό το επεισόδιο της άνοιξης του 1947 ξεχάστηκε, μέχρι που χρόνια αργότερα, όταν ο Μπρέιντι είχε γίνει ο πλέον μισητός εγκληματίας της Βρετανίας, η δασκάλα τον θυμήθηκε. Η γοητεία που του προκαλούσαν τα μούρ – η αίσθηση δύναμης και παντοδυναμίας – αποδείχθηκε καθοριστική για τη διαμόρφωση των φόνων που τον έκαναν διάσημο για τη σαδιστική του βία.

Οι φρικιαστικοί "δολοφόνοι του μούρ"

Το 1965, ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο σοκαρίστηκε από τη σειρά φόνων παιδιών και εφήβων που διέπραξαν ο Ίαν Μπρέιντι και η φίλη του, Μάιρα Χίντλεϊ, μέσα σε δύο χρόνια. Η φρίκη δεν προερχόταν μόνο από τη σκληρότητα των εγκλημάτων και την ηλικία των θυμάτων, αλλά και από τη σκοτεινή μίξη κινήτρων: αναγνώσεις ναζιστικών κειμένων, πίστη στην υπεροχή της Αρίας φυλής και αμοιβαία ενισχυμένες σεξουαλικές αποκλίσεις. Επιπλέον, χρησιμοποιούσαν τα μούρ του Σάντλγουορθ, στα περίχωρα του Μάντσεστερ, για να θάβουν τα θύματα σε ένα σχεδόν τελετουργικό, μετρώντας τα βήματα από ένα σημείο αναφοράς για να θυμούνται την τοποθεσία. Γι’ αυτό και τα εγκλήματα ονομάστηκαν «οι φόνους του μούρ».

Προτού εμφανιστούν οι Μπρέιντι και Χίντλεϊ, η βρετανική κοινωνία είχε ήδη γνωρίσει άλλους σειριακούς δολοφόνους, από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη το 1888 έως τον Τζον Κρίστι το 1953 και τον Πίτερ Μάνουελ το 1958. Ωστόσο, οι φρικιαστικές πράξεις των «δολοφόνων του μούρ» συγκλόνισαν την κοινή γνώμη πολύ πιο έντονα, και κάθε λεπτομέρεια για τη μεθοδολογία τους πολλαπλασίαζε τη φρίκη και την κοινωνική οργή.

Το παιδί που εγκαταλείφθηκε

Ο Ίαν Μπρέιντι γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1938 στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Η μητέρα του, Μαργκαρέτ «Πέγκι» Στιούαρτ, άγαμη υπηρέτρια, δεν αποκάλυψε ποτέ τον πατέρα του, αν και ισχυρίστηκε ότι ήταν δημοσιογράφος που πέθανε τρεις μήνες πριν από τη γέννηση του Ίαν. Αδυνατώντας να τον μεγαλώσει, τον παρέδωσε σε ένα ζευγάρι με τέσσερα παιδιά, τους Σλόαν, οι οποίοι του έδωσαν το επίθετό τους. Η Πέγκι συνέχισε να τον επισκέπτεται, ενώ εκείνος πίστευε ότι ήταν «θεία Πέγκι», μέχρι που στα 12 του οι ανάδοχοι γονείς του αποκάλυψαν την αλήθεια. Ο νεαρός αντέδρασε βίαια: χτυπούσε το κεφάλι του στους τοίχους, τραύματιζε και έθαβε γειτονικά ζώα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια της κοινότητας.

Ήταν έξυπνος και, παρά τη συμπεριφορά του, μπήκε στη Shawlands Academy, σχολείο για προικισμένους μαθητές. Δεν παρέμεινε εκεί πολύ: στα 15 του εγκατέλειψε ή αποβλήθηκε και άρχισε να εργάζεται, πρώτα ως αγγελιαφόρος και μετά σε ναυπηγείο, ενώ παράλληλα έμπλεκε με την αστυνομία για παραβάσεις όπως διάρρηξη σπιτιών και απειλές σε κοπέλα του.

Μετακόμισε στο Μάντσεστερ, όπου η ζωή του εναλλάσσονταν μεταξύ εργασίας και φυλακής. Φαινόταν να ηρεμεί το 1959, όταν βρήκε δουλειά στο λογιστήριο της Millwards Merchandising, αλλά η αναρχική του ανάγνωση – Mein Kampf και το έργο του Μαρκήσιου ντε Σαντ – άρχισε να σπέρνει επικίνδυνες ιδέες στο μυαλό του.

Η καλή κοπέλα που έχασε τον δρόμο της

Η Μάιρα Χίντλεϊ γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1942 και είχε δύσκολη παιδική ηλικία. Ο πατέρας της, παρ’ όλο που ήταν παραστρατιωτικός, κακοποιούσε την ίδια και τη μητέρα της. Παρά τις δυσκολίες, ήταν καλή μαθήτρια και αγαπούσε τα παιδιά, δουλεύοντας ως νταντά. Ένα τραγικό περιστατικό με τον θάνατο ενός αγοριού που φρόντιζε τη συγκλόνισε και τη βύθισε στη θλίψη, οδηγώντας την να διακόψει το σχολείο και να βρει παρηγοριά στη Βίβλο.

Το 1961 γνώρισε τον Ίαν και ερωτεύτηκε αμέσως. Για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του, άλλαξε τρόπο ντυσίματος, απόχρωσε τα μαλλιά της πλατινέ, απομακρύνθηκε από τον καθολικισμό και βυθίστηκε στα ναζιστικά και σαδιστικά κείμενα που ο Ίαν της πρότεινε. Σύντομα, η Μάιρα μετατράπηκε σε άλλη γυναίκα, υπακούοντας στις σκοτεινές φαντασιώσεις του συντρόφου της, υιοθετώντας και το όνομα «Μάιρα Χες», από τον Ναζί διοικητή Rudolf Hess.

Η αρχή του τρόμου

Όλα αυτά έμεναν ιδιωτικά μέχρι που ο Ίαν την έπεισε να συμμετάσχει στο «τέλειο έγκλημα»: παιδιά θα ήταν τα θύματα. Στις 12 Ιουλίου 1963, η Μάιρα οδηγούσε ένα βαν και ο Ίαν ακολουθούσε με μοτοσικλέτα. Συναντούν την 16χρονη Πωλίν Ριντ, τη φίλη της αδερφής της, και με ψέματα την οδηγούν στο μούρ, όπου ο Ίαν την κακοποιεί και τη σκοτώνει, με την Μάιρα να παρακολουθεί σιωπηλή. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται με τον Τζον Κίλμπριντ, τον Κιθ Μπένετ και τη Λέσλι Αν Ντάουνι, σε απίστευτα βίαιες συνθήκες.

Η σύλληψη και η δίκη

Οι αστυνομικοί του Μάντσεστερ δεν είχαν κανένα στοιχείο για τις εξαφανίσεις. Όλα άλλαξαν στις 6 Οκτωβρίου 1965, όταν ο αδελφός της Μάιρα, Ντέιβιντ Σμιθ, βρέθηκε τυχαία μπροστά σε μια δολοφονία του Έντουαρντ Έβανς. Η αστυνομία κατέφθασε και βρήκε τον Ίαν στο σπίτι, ατάραχο.

Στις 6 Μαΐου 1966, Ίαν Μπρέιντι και Μάιρα Χίντλεϊ καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο δικαστής τους χαρακτήρισε «δύο σαδιστές δολοφόνους μέγιστης διαφθοράς». Η Μάιρα ισχυρίστηκε ότι χειραγωγήθηκε από τον Ίαν και κατέφυγε σε διαρκείς αιτήσεις για αποφυλάκιση, που απορρίφθηκαν, ενώ ο Ίαν μεταφέρθηκε το 1985 σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε έως τον θάνατό του το 2017.

Το 2016 ήλθε στο φως ένα αδημοσίευτο χειρόγραφο του Ίαν, όπου περιγράφει λεπτομερώς τις μεθόδους του και δικαιολογεί την απόφασή του να αφηγηθεί τα εγκλήματά του: «Κάθε σκέψη και κάθε έγκλημα που θα βρείτε στις σελίδες αυτές φέρει την αυθεντικότητα του δικού μου χεριού και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί».