Τσίπρας για Παυλόπουλο: «Χειρίστηκε με ψυχραιμία και ευαισθησία τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008»

Την απόφασή του προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο για ΠτΔ εξηγεί στο βιβλίο του «Ιθάκη» ο Αλέξης Τσίπρας, αποκαλύπτοντας ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε για τον ίδιο, η στάση του κ. Παυλόπουλου κατά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όταν εκείνος ήταν υπ. Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης Καραμανλή, ενώ ο Τσίπρας νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού.

Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλύπτει μάλιστα ότι πριν του δώσει την οριστική θετική του απάντηση για την ανάληψη της Προεδρίας, ο Προκόπης Παυλόπουλος ήρθε στο Μέγαρο Μαξίμου και αντάλλαξαν τον παρακάτω διάλογο:

«Αυτό πες μου μόνο για να σου απαντήσω, θα μείνουμε στο ευρώ;» Του απάντησα: Μην ανησυχείς Προκόπη, θα μείνουμε!».

Στο δεύτερο απόσπασμα, το οποίο προέρχεται από το κεφάλαιο που αναφέρει τα πρώτα πολιτικά βήματα του Αλέξη Τσίπρα ως προέδρου του Συνασπισμού, ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρεται πιο αναλυτικά στα γεγονότα του 2008 και αποκαλύπτει ότι ήταν σε καθημερινή επικοινωνία με τον Προκόπη Παυλόπουλο «με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές». Μάλιστα αναφέρει και σε εκείνο το απόσπασμα ότι έκτοτε άρχισε να διαμορφώνεται μεταξύ τους μια σχέση εκτίμησης που αργότερα συνετέλεσε στην επιλογή του κ. Παυλόπουλου για τη θέση του ΠτΔ.

Η αφήγηση του Αλέξη Τσίπρα για την εκλογή του ΠτΔ έχει ως εξής (σελ. 162)

Μέσα στη θύελλα των σκληρών διαπραγματεύσεων με τους εταίρους οφείλαμε παράλληλα να προχωρήσουμε και στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Έπρεπε να βρω την ενέργεια και τη διάθεση να κλείσω το συντομότερο αυτήν την εκκρεμότητα με μια όσο το δυνατόν καλύτερη και ευρύτερα αποδεκτή λύση.

Οι προσπάθειες του Σαμαρά τον Δεκέμβριο του 2014 να εκλέξει στη θέση του ΠτΔ έναν άνθρωπο του δικού του κόμματος, τον Σταύρο Δήμα, είχαν αποτύχει παταγωδώς. Δεν κατάφερε να πείσει να τον ψηφίσουν ακόμα και Βουλευτές που αργότερα προσχώρησαν στη Ν.Δ. Από τη δική μου πλευρά, ήθελα ένα πρόσωπο που να ενσαρκώνει πολύ περισσότερα από μια απλή κομματική ή προσωπική συμπάθεια – ένα πρόσωπο με ουσιαστικό συμβολισμό και πολιτικό βάθος.

Ευθύς εξαρχής είχα στο μυαλό μου να επιλέξω κάποιον από τη συντηρητική παράταξη. Κάποιον που θα σηματοδοτούσε την έκφραση της εθνικής ενότητας. Θεωρούσα πως με μια τέτοια επιλογή θα συνέχιζα αφενός την άτυπη παράδοση να εκλέγεται ΠτΔ από άλλη πολιτική οικογένεια από αυτήν της Κυβέρνησης και επιπλέον θα έδινα ένα ουσιαστικό μήνυμα ενότητας. Ήθελα να εκπέμψω το μήνυμα ότι αριστεροί και δεξιοί παραμερίζαμε τις διαχρονικές διαφορές μας και φορούσαμε τη φανέλα της «Εθνικής Ελλάδας» για να δώσουμε τη μάχη για τη χώρα.

Ταυτόχρονα, με την επιλογή μου θα έστελνα το μήνυμα ότι εμείς δεν είχαμε έρθει για να πάρουμε τη ρεβάνς των ηττημένων του Εμφυλίου, αλλά θέλαμε να ξαναφέρουμε τη δικαιοσύνη και την ευημερία για όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις και τις ιδεολογικές τους καταβολές. Επιπλέον σκεφτόμουν πως με αυτήν την επιλογή θα έστελνα κι ένα μήνυμα προς τη Μέρκελ και τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες πως όταν εμείς λέμε ότι θέλουμε έντιμο συμβιβασμό, το εννοούμε. Και πως αυτόν τον έντιμο συμβιβασμό τον κάναμε ήδη πράξη, υπό μια έννοια, και στη χώρα μας.

Έχοντας σταθμίσει όλα τα δεδομένα, οδηγήθηκα στην απόφαση να εισηγηθώ τον Προκόπη Παυλόπουλο ως τον καταλληλότερο για το ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας. Έναν άνθρωπο με επιστημονική συγκρότηση και κύρος, με τον οποίον διατηρούσα μια ειλικρινή σχέση και που χειρίστηκε με ψυχραιμία και ευαισθησία τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Εντέλει τον επέλεξα γιατί ήμουν βέβαιος πως θα ήταν καλός ΠτΔ και θα μπορούσα να του έχω εμπιστοσύνη.

Τελευταία στιγμή ανακοίνωσα στους συνεργάτες μου την απόφασή μου. Στη συνέχεια ο Παππάς πήγε στο γραφείο του Παυλόπουλου για να τον ενημερώσει. Εκείνος ήρθε το ίδιο βράδυ συγκινημένος στο Μέγαρο Μαξίμου. Μου είπε: «Αυτό μόνο πες μου για να σου απαντήσω, θα μείνουμε στο ευρώ;» Του απάντησα: «Μην ανησυχείς, Προκόπη. Θα μείνουμε».

Στις 18 Φεβρουαρίου 2015 ο Παυλόπουλος υπερψηφίστηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Ν.Δ. και τους ΑΝ.ΕΛ. Έλαβε 233 θετικές ψήφους (147 από τον ΣΥΡΙΖΑ, 73 από τη Νέα Δημοκρατία και 13 από τους Ανεξάρτητους Έλληνες). Η μόνη ουσιαστικά απώλεια ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Αν και τότε μας προκάλεσε σχεδόν θυμηδία η στάση του, ο ίδιος με την κίνησή του αυτή ήθελε να δηλώσει παρών στις διεργασίες διαδοχής στη μετά Σαμαρά εποχή. Ήταν ένα βήμα για να συσπειρώσει τον αντι-καραμανλικό και αντι-ΣΥΡΙΖΑ κόσμο, μεγάλο μέρος του οποίου ανήκε στο σημιτικό στρατόπεδο. Ήταν μια πολιτική επένδυση, που με πολλή τύχη τα κατάφερε να του βγει έναν περίπου χρόνο αργότερα.

Πάντως, πιστεύω ακράδαντα ότι η επιλογή Παυλόπουλου πέτυχε τον βασικό στόχο της, που ήταν η δημιουργία του κλίματος «Εθνικής Ελλάδας» απέναντι στους δανειστές.

Απόσπασμα για τη διαχείριση των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008 (σελ. 69):

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τότε είχε πλέον διαμορφώσει το προφίλ ενός νεανικού, ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού κόμματος, δεν ήταν δυνατόν να αποστασιοποιηθεί από τη μαζική παρουσία των νέων στους δρόμους. Και δεν το έκανε. Επιχείρησε να διαχωρίσει τη θέση του από τα φαινόμενα βίας, αλλά χωρίς να αποκηρύξει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ωστόσο, το εύρος των καταστροφών ήταν τέτοιο, που η πίεση από το πολιτικό και επικοινωνιακό περιβάλλον κορυφώθηκε γρήγορα. Ιδίως όταν, υιοθετώντας το κλίμα των περισσοτέρων ΜΜΕ και της κυβερνητικής γραμμής, η Αλέκα Παπαρήγα έσπευσε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου να επιρρίψει ευθέως τις ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας πως ανεχόταν και υποδαύλιζε τους λεγόμενους «μπαχαλάκηδες». Ήταν ίσως η κατάλληλη ευκαιρία για το ΚΚΕ να αναχαιτίσει την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν και μια πρώτης τάξεως χείρα βοηθείας στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Η τελευταία κατάφερε εντέλει να διαχειριστεί τη μεγάλη κρίση χωρίς ανεπανόρθωτο κόστος, πράγμα καθόλου βέβαιο στην αρχή.

Σε αυτό αναμφισβήτητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η νουνεχής στάση του τότε Υπουργού Δημόσιας Τάξης Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος, σε αντίθεση με ακραίες εισηγήσεις που ήθελαν ακόμα και τον στρατό στους δρόμους, επέδειξε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Ο Παυλόπουλος, ως καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, είχε εμπειρία αλλά και επίγνωση της νεανικής παρορμητικότητας, καθώς και του τρόπου που μπορούσε να επικοινωνήσει κανείς με τις διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Εκείνες τις ώρες ήταν σε διαρκή και καθημερινή επικοινωνία μαζί μου με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές, που θα οδηγούσαν σε περισσότερα θύματα και καταστροφές.

Τότε άρχισε να διαμορφώνεται ανάμεσά μας μια σχέση ειλικρίνειας, αμοιβαίας εκτίμησης και ουσιαστικής επικοινωνίας – μια σχέση που, με τον καιρό, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να τον προτείνω για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Διαβάστε επίσης