Ο «Παγιδευμένος» Σόλων Τσούνης μας ξεναγεί στο «καταφύγιο» του
Ο ηθοποιός Σόλων Τσούνης μιλάει στο Newsbomb.gr.
Ο γνωστός ηθοποιός Σόλων Τσούνης, μιλάει στο Newsbomb.gr με αφορμή το ξεχωριστό και ατμοσφαιρικό «Οινόπνευμα» που κάνει πρεμιέρα στις 25 Νοεμβρίου, στο Φουαγιέ του θεάτρου Τζένη Καρέζη.
Αρκετοί τον γνωρίσαμε μέσα από τις ταινίες Λούφα και Παραλλαγή και Νήσος. Ακόμα περισσότεροι τον αγαπήσαμε ως «Διονύση» στην επιτυχημένη και δημοφιλή τηλεοπτική σειρά Το Σόι Σου. Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, ο Σόλων Τσούνης συμμετέχει στη νέα -και επίσης επιτυχημένη- σειρά Παγιδευμένοι του ΑΝΤ1, όπου υποδύεται τον «Νίκο Ασλανίδη».
Ο ηθοποιός από το Αγρίνιο, μας μιλάει για τη νέα του θεατρική πρόκληση, μοιράζεται την αγάπη του για τη ζωγραφική, το γκράφιτι και το skateboard, θυμάται με συγκίνηση τα πέντε χρόνια που πέρασε με την τηλεοπτική του οικογένεια στο «Σόι Σου» και αποκαλύπτει το μέλλον του «Νίκου Ασλανίδη» στους «Παγιδευμένους» που όπως όλα δείχνουν θα πάρει το «πράσινο φως» και για δεύτερη σεζόν.
- Aπό τις 25 Νοεμβρίου σε συναντάμε στο Φουαγιέ του θεάτρου Τζένη Καρέζη και στην ξεχωριστή παράσταση «Οινόπνευμα» η οποία γράφτηκε για τον συγκεκριμένο χώρο.
«Ακριβώς, είναι ένα νέο έργο που γράφτηκε από τον Αλέξανδρο Σωτηρίου για το φουαγιέ - μπαρ του θεάτρου Τζένη Καρέζη και είναι επηρεασμένο από την ερωτική ποίηση του Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Είναι ένα έργο που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω και να το βάλω σε συγκεκριμένο θεατρικό είδος. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Όταν το πρωτοδιάβασα με συγκλόνισε. Ουσιαστικά μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις και την τρυφερότητα με ένα πολύ ωμό τρόπο. O χαρακτήρας που υποδύομαι έχει αποτύχει σε όλες του τις προσωπικές σχέσεις και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει ένα "χάδι" και να διαχειριστεί τις επαφές που έχει με δύο γυναίκες, τις άλλες δύο ηρωίδες της παράστασης. Η μια είναι το ερωτικό και συναισθηματικό του υποκατάστατο και η άλλη είναι αυτή που επιστρέφει και αλλάζει όλες τις ισορροπίες, κρίνοντας τις τύχες των ηρώων.
Δεν μπορώ να το κατατάξω ούτε στην κωμωδία, ούτε στο δράμα. Είναι κάτι μεταξύ bar theatre, stand up -αλλά όχι comedy- έχει μαύρο χιούμορ, δυνατές και ωμές σκηνές, είναι διαδραστικό, είμαστε μέσα στους θεατές, γινόμαστε ένα μαζί τους. Θα έλεγα ότι είναι μια θεατρική πρόκληση για εμένα και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που κάνω αυτό το είδος. Είναι σαν "καρδιογράφημα", έχει συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, χιούμορ, συγκίνηση, ένταση. Τα περιέχει όλα και ανυπομονώ να ξεκινήσουμε!».
- Ποια είναι η σχέση σου με τον Μπουκόφσκι και το έργο του;
«Από εφηβική ηλικία (πριν γίνω ηθοποιός) είχα διαβάσει βιβλία του. Πάντα με έλκυε ως συγγραφέας, τον θεωρούσα κάτι ξεχωριστό, κάτι extreme. Έχει το πρίσμα του αλκοόλ μαζί με την αναρχία. Θα πει ό,τι σκέπτεται με έναν τρόπο που μπορεί να είναι άκομψος αλλά η γραφή του χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου που γράφει και το έργο είναι εμμονικός με τον Μπουκόφσκι όπως και ο χαρακτήρας που υποδύομαι. Έχει δηλαδή αυτή την ωμότητα, την παιδικότητα και αναρχική συμπεριφορά και σκέψη του Μπουκόφσκι».
- Πες μου για τον τίτλο της παράστασης, τι συμβολίζει;
«Καθαρό σαν το οινόπνευμα. Σκληρό και καυστικό όπως το οινόπνευμα. Έτσι είναι και η γραφή του έργου. Επίσης αναφέρεται στο αλκοόλ που έχει σχέση με τους χαρακτήρες, με τον χώρο του φουαγιέ, έχει δηλαδή αυτή την αισθητική και το άρωμα, του αλκοόλ».
- Έχεις παλέψει με δικούς σου δαίμονες και σκοτάδια, όπως ο ρόλος που υποδύεσαι;
«Αλίμονο αν δεν το είχα κάνει ως καλλιτέχνης που είμαι και συνεχίζω να παλεύω με τους δαίμονες και τα σκοτάδια μου. Οφείλω να παλεύω με αυτά σαν καλλιτέχνης. Έχουμε μια αναπτυγμένη ευαισθησία και αναλυτική/παρατηρητική διάθεση για τον κόσμο οπότε όλη αυτή η υπερανάλυση της κοινωνίας και όσων ζούμε ασφαλώς μας δημιουργούν σκοτάδια και δαίμονες. Ζούμε σε μια σκληρή εποχή αλλά οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε, να παλέψουμε με αυτά και να βγούμε από το σκοτάδι».
- Έχεις νιώσει να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε έναν ρόλο, καθώς βυθίζεσαι περισσότερο σε αυτόν;
Σε όλους τους ρόλους βυθίζομαι αλλά δεν χάνω τον Σόλωνα, το αντίθετο συμβαίνει, τον βρίσκω πιο πολύ. Όσο πιο πολύ βυθίζεσαι σε ρόλους τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου».
- Κάτι σαν ψυχανάλυση δηλαδή.
«Ναι, στο θέατρο γίνεται αυθόρμητα ένα είδος ψυχοθεραπείας, αλλά δεν σημαίνει ότι κάνουμε θέατρο για αυτό. Σίγουρα όμως αποκτάς καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου ερχόμενος σε επαφή με ρόλους και ειδικά όταν αυτοί είναι μακριά από εσένα, βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα για τον εαυτό σου. Καταλαβαίνεις δικές σου αντιδράσεις και επιλογές στη ζωή. Δεν οικειοποιείσαι κάτι, αλλά καταλαβαίνεις και δικαιολογείς τους χαρακτήρες που υποδύεσαι, χωρίς να ξεπερνάς το όριο και να γίνεσαι εκείνος ή εκείνη. Τότε θα μιλάγαμε τρέλα. Πρέπει να τους καταλαβαίνεις απόλυτα σαν να ήταν ο καλύτερός σου φίλος, να τους αγαπήσεις για να μπορέσεις να τους ερμηνεύσεις ώστε να βγει αληθινό, αλλά πάντοτε με φίλτρο.
- Υπάρχει χρόνος για ζωγραφική, την άλλη μεγάλη σου αγάπη;
«Όχι, δυστυχώς αυτή την περίοδο δεν υπάρχει αλλά είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ. Όποτε βρω την ευκαιρία θα επιστρέψω εκεί, είναι το καταφύγιο μου και μεγάλη αγάπη. Είναι καταφύγιο γιατί είναι μια ατομική και πάρα πολύ μοναχική τέχνη, δεν χρειάζεσαι τίποτα και κανέναν, δεν είναι όπως το θέατρο».
- Έχεις κάνει δώρο πίνακές σου σε δικούς σου ανθρώπους; Επίσης, θα ήθελες να κάνεις κάποια έκθεση;
«Έχω συμμετάσχει σε ομαδική έκθεση αλλά δεν έχω κάνει δική μου ατομική, θέλω πάρα πολύ και σκοπεύω να κάνω. Το θέμα είναι ότι δεν προλαβαίνω τώρα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έκανα πολλά έργα και αυτά σιγά σιγά αγοράστηκαν από κάποιους συλλέκτες. Έτσι αυτή τη στιγμή δεν έχω μεγάλο αριθμό έργων για να κάνω ατομική έκθεση. Αλλά όταν θα έχω χρόνο και θα δημιουργήσω ξανά, έχω σκοπό να κάνω.
Επίσης, ναι έχω χαρίσει έργα μου σε αγαπημένους ανθρώπους. Και όταν έχω την ανάγκη να δώσω έργο μου σε έναν άνθρωπο πάει να πει ότι τον εκτιμώ πολύ και του δίνω ένα κομμάτι δικό μου, από εμένα».
- Ακολουθείς ένα συγκεκριμένο θέμα στα έργα σου;
«Είμαι λίγο εμμονικός. Γενικά ό,τι κάνω στη ζωή μου περιέχει μια εμμονή. Και μάλιστα το Οινόπνευμα μιλάει πάρα πολύ για την εμμονή. Ούτως ή άλλως η υποκριτική εμπεριέχει πάρα πολύ την εμμονή μέσα της. Στη ζωγραφική μου επίσης δουλεύω με έναν εμμονικό τρόπο. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω μόνο με μολύβι και ο τρόπος που δουλεύω είναι πολύ σουρεαλιστικός».
- Έχεις ασχοληθεί και με το γκράφιτι. Υπάρχουν δικά σου γκράφιτι σε σημεία της Αθήνας;
«Όχι δεν υπάρχουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει κάποιο γκράφιτι εδώ και πολλά χρόνια. Προσπαθούσα πριν λίγους μήνες να πείσω τον κολλητό και κουμπάρο μου να κάνουμε λίγο street art, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Είχαμε ξεκινήσει μαζί πριν 30 χρόνια σχεδόν να κάνουμε γκράφιτι στο Αγρίνιο. Είναι κάτι με το οποίο θα ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ. Θεωρώ ότι το street art είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της τέχνης.
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες κάποιος από Αγρίνιο ανέβασε μια φωτογραφία από το 1997 που είμαι εγώ με τον φίλο μου τον Δημήτρη που κάναμε τα γκράφιτι και δεν ξέραμε καν ότι μας είχε φωτογραφίσει ή ότι υπήρχε αυτή η φωτογραφία. Συγκινήθηκα πραγματικά, χωρίς να το ξέρουμε τότε, κάναμε κάτι πρωτοποριακό που επηρέασε κόσμο, γιατί αυτός που ανέβασε τη φωτογραφία έλεγε ότι το συγκεκριμένο γκράφιτι ήταν τρισδιάστατο και αναρωτιόντουσαν πώς έγινε. Εμείς απλά κάναμε αυτό που θέλαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε».
- Παράλληλα κάνεις και skateboard. Που συνηθίζεις να πηγαίνεις;
Η αλήθεια είναι ότι έχω ένα χρόνο να κάνω, νιώθω ότι έχω μεγαλώσει πια και είναι άθλημα πολύ σκληρό, έχει καταπόνηση στις αρθρώσεις και στα κόκαλα. Όταν είσαι 42 όπως είμαι εγώ τώρα, θεωρείσαι σούπερ μεγάλος για να κάνεις skateboard. Έκανα μέχρι και πέρσι, αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα τσουλήσω χαλαρά στο δρόμο, αλλά νιώθω ότι πρέπει να σταματήσω να κάνω κόλπα γιατί οι κραδασμοί και όλο αυτό που βιώνει το σώμα είναι επώδυνο πια για εμένα.
Πήγαινα σε σημεία που δεν είχε πολύ κόσμο και μαζευόντουσαν και άλλοι αποσυρθέντες σκεϊτάδες. Ωστόσο κάνω ποδήλατο, πηγαίνω γυμναστήριο, για μπάσκετ, επίσης το έχω γυρίσει στο πιο εναλλακτικό, κάνω SUP στη θάλασσα, δηλαδή πιο ήσυχα πράγματα για το σώμα γιατί έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά με το skate».
- Πώς διαχειρίστηκες τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα που ήρθε μέσα από Το Σόι Σου;
«Ήταν μεγάλη αλλά όχι απότομη, γιατί δουλεύω στην τηλεόραση από το 2007 που αποφοίτησα, απλά το Σόι ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια σειρά που συμμετείχα. Αγαπήθηκε πάρα πολύ από όλες τις ηλικίες και είναι συγκινητικό αυτό. Προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο πέτυχε αυτή η δουλειά και κατέληξα σε διάφορα συμπεράσματα. Καταρχάς το κάστινγκ, η χημεία όλων των ηθοποιών. Ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε μεταξύ μας. Επίσης είχαμε καλό σενάριο, γραμμένο με αξιοπρέπεια και προσοχή που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Αυτά ήταν τα βασικά συστατικά για να κρατήσει πέντε χρόνια και να αγαπηθεί. Ακόμα, η εξέλιξη που έτρεχε συγχρόνως με εμάς τους ίδιους. Για παράδειγμα όσο μεγάλωνα ο δικός μου ρόλος, ο "Διονύσης" εξελισσόταν. Ξεκίνησα ως ένα παιδί, οικολόγος, vegetarian, έχοντας μια κοπέλα. Η ηθοποιός που έπαιζε την "Αλίνα" αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό, έτσι χωρίσαμε στη σειρά. Μετά επέστρεψε στην Ελλάδα, τα ξαναφτιάξαμε στο σίριαλ. Μεγάλωνα, στη σειρά παντρεύτηκα, κάναμε παιδί με την "Αλίνα".
Ο κάθε χαρακτήρας μεγάλωνε με τον ρόλο του. Η Ρένια Λουϊζίδου έζησε την εμμηνόπαυσή της μαζί με τον ρόλο. Ήταν μάλιστα δική της προτροπή και έμπνευση να γραφτεί το συγκεκριμένο επεισόδιο που η Χαρούλα περνάει σε ένα άλλο στάδιο. Το Σόι Σου θα μπορούσε να παίζεται και σήμερα. Εγώ θα ήμουν ένας 40άρης "Διονύσης"».
- Στα παραπάνω που εξηγείς, θέλω να προσθέσω επίσης, ότι οι χαρακτήρες, οι οικογένειες και οι καταστάσεις ήταν πολύ οικεία για τους τηλεθεατές.
«Ναι, ήταν πολύ οικείο, πολύ ωραίο και κάτι που θυμάμαι με πολλή χαρά και συγκίνηση. Τους αγαπώ όλους και στεναχωριέμαι που έχουμε χαθεί λόγω της δουλειάς. Αλλά μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο. Μπορώ να πω ότι ήταν μια πενταετία πολύ δύσκολη και κουραστική σωματικά για εμένα».
- Eκείνο το χρονικό διάστημα έχασες και τον μπαμπά σου...
«Ναι, έχασα τον μπαμπά μου, όμως ήμουν τυχερός γιατί είχα μια πολύ μεγάλη αγκαλιά από όλους εκεί. Ζήσαμε πολλά πράγματα μαζί με τα παιδιά, γάμους, γεννητούρια, χωρισμούς, θανάτους, τα πάντα. Πραγματικά μια οικογένεια! Δημιουργήθηκαν όμορφες σχέσεις, είναι πολύ γλυκό».
Όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα που με ρώτησες προηγουμένως, έγινα ευρέως γνωστός όμως πάντα δούλευα και αρκετοί με γνώριζαν, οπότε ήταν διαχειρίσιμο για εμένα. Είναι το φυσικό επακόλουθο της δουλειάς μου.
Παρ' όλα αυτά την πρώτη φορά που έκανα τηλεόραση και άρχισαν να με παρατηρούν ή να με αναγνωρίζουν στον δρόμο -από τη Λούφα και Παραλλαγή και από τη Νήσο και μετά- δεν σου κρύβω ότι τραντάχτηκα λιγάκι, την "άκουσα λιγάκι". Αλλά μετά κατάλαβα ότι πρέπει να γειωθώ ξανά, και το κατάφερα μόνος μου.
Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να το περάσουν όλοι οι ηθοποιοί γιατί αν σου συμβεί κάτι απότομα, τότε μπορεί λίγο να ψωνιστείς ή να θεωρήσεις ότι κάνεις κάτι σπουδαίο. Δεν κάνεις κάτι σπουδαίο, αλλά μια δουλειά. Υπάρχουν και πιο σπουδαία επαγγέλματα και το κάθε ένα έχει τον σκοπό και την αξία του. Απλά σε εμάς μπορεί να εκτινάξει την αυτοπεποίθησή μας στα ύψη και να θεωρήσουμε ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο, γεγονός που δεν μας κάνει καλό. Από τη φύση της η δουλειά μας έχει ανασφάλεια, μπορεί τη μια να έχεις δουλειά και την άλλη όχι. Αν έχεις ψωνιστεί και την επόμενη χρονιά δεν δουλεύεις, είναι σίγουρο ότι θα πέσεις σε κατάθλιψη».
- Όπως τα προηγούμενα δύο χρόνια πανδημίας που για εσάς τους καλλιτέχνες ήταν αρκετά δύσκολα.
«Πολύ δύσκολα. Και εγώ που λέω ότι τα έχω σκεφτεί αυτά, τα έχω αναλύσει και τα έχω φιλοσοφήσει όσον αφορά στο επάγγελμα, ήταν τραγικά δύσκολα και για εμένα. Πέρα από τη ζωγραφική δεν είχα καμία άλλη διέξοδο εκτόνωσης, δημιουργικότητας και βιοπορισμού. Βέβαια εγώ επειδή είχα το Σόι Σου είχα να ξοδέψω όσα είχα δουλέψει τόσα χρόνια. Αλλά τόσοι συνάδελφοι δεν είχαν τίποτα και ήταν πάρα πολύ δύσκολο, ήταν τραγικό, καθώς τα χρήματα του επιδόματος ήταν πενιχρά.
Βέβαια πήραμε -όπως κι εγώ- μαθήματα εκείνο το διάστημα. Σκέφτηκα, έγινα πιο δυνατός, είδα ότι δεν υπάρχει λόγος να αγχώνομαι, προσπάθησα να διώξω όλες τις ανασφάλειες που είχα όσο τα πράγματα ήταν καλά και να εκτιμήσω τις καλύτερες εποχές. Από μια κατάσταση κακή αποκομίζεις και κάποια θετικά. Εγώ είμαι άλλος άνθρωπος από την καραντίνα και μετά και όσον αφορά τα επαγγελματικά μου είμαι πιο ξεκάθαρος στο τι θέλω να κάνω, έχουν φύγει ανασφάλειες που είχα. Δούλεψα πολλά δικά μου όσο ήμουν κλεισμένος στο σπίτι».
- Τι μπορούμε να αποκαλύψουμε για τον ρόλο σου στους Παγιδευμένους.
«Είναι εξαιρετική δουλειά, δεν μπορούσα να μην πω "ναι", όταν διάβασα το σενάριο. Το κάστινγκ επίσης είναι πολύ ωραίο. Ξέρεις τι συμβαίνει; Έχουμε να παίξουμε ρόλους με βάθος. Κανένας ρόλος δεν είναι σαθρός, όλοι έχουν συναισθηματικό υπόβαθρο, μια ιστορία να πουν και όλοι δικαιολογούν τις πράξεις που κάνουν. Όλοι οι ρόλοι είναι ανθρώπινοι και έχουν τα πάντα, τις ρωγμές, τις ευαισθησίες τους. Έχεις να παίξεις με ανθρώπινους χαρακτήρες. Κόλλησα κι εγώ με το σενάριο, ήθελα να διαβάσω τι θα γίνει παρακάτω, έχει πολύ δυνατή πλοκή. Δεν φαντάζεστε τι γίνεται πιο κάτω και χωρίς να ξεχειλώνει! Έχει μια ροή, όλα εξηγούνται, σε όλα δίνονται απαντήσεις».
Είναι νωρίς ακόμα να το πούμε, αλλά θα πάει και για δεύτερη σεζόν;
«Είναι όντως νωρίς ακόμα αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι θα πάει, χωρίς να ξέρω κάτι επίσημα».
- Τι μπορούμε να αποκαλύψουμε για τον "Νίκο Ασλανίδη", τον ρόλο σου στους Παγιδευμένους;
«Από εδώ και πέρα θα δούμε πώς θα εξελιχθεί μετά την αποκάλυψη της απιστίας προς τη "Χρύσα" που την απατάει με την ξαδέλφη της. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί η οικογένεια και η σχέση τους. Γιατί η αποκάλυψη έγινε μπροστά στο παιδί, την πεθερά κλπ. Θα δούμε γιατί έγινε, τους λόγους και πώς επηρεάζει τον κάθε χαρακτήρα. Πώς εξελίσσεται η αποκάλυψη μιας τέτοιας κατάστασης μέσα σε μια οικογένεια. Έχει πραγματικό ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Πώς μπορεί να συνεχίσει μια οικογένεια αν δεν διαλυθεί έχοντας αυτό σαν γεγονός;
Από εκεί και πέρα ο Νίκος είναι φιλόδοξος άνθρωπος, έχει κάνει διάφορα και θα μείνω εδώ… Μην νομίζεις κι εμείς δεν ξέρουμε πολλά, στα γυρίσματα δεν είμαστε και πολύ μπροστά».
- Πες μου για την φωτογράφιση που είδα πρόσφατα σχετικά με την προώθηση μιας καμπάνιας κατά της γούνας.
«Καταρχάς με πήρε πολύ χαρούμενη η Τάνια Τρύπη (που είναι πίσω από την καμπάνια) για να μου πει ότι στην Ευρώπη ήμασταν η ομάδα, η χώρα που είχε τις πιο πολλές υπογραφές κατά της γούνας! Αυτό ήταν η καμπάνια, μια ψηφοφορία κατά της γούνας και για την ευαισθητοποίηση υπέρ των ζώων που υποφέρουν, βασανίζονται και θανατώνονται για τη γούνα τους. Γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει και ευαισθητοποιείται για το περιβάλλον και για τα ζώα και είναι θετικό. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και τη ζούμε καθημερινά».
- Όπως θα έλεγε και ο «Διονύσης» από το Σόι Σου.
«Ναι, δεν είμαι σε τόσο ακραία κατάσταση, π.χ. δεν είμαι vegetarian, το σκέφτομαι αλλά δεν είμαι. Αλλά κατά τα άλλα είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος με το περιβάλλον και φιλόζωος. Οπότε ναι. έχω κάποια κοινά με τον "Διονύση", μου έκανε "κλικ" σε πολλά θέματα».
Διαβάστε επίσης
Αιμιλιανός Σταματάκης: Η συνάντηση με τον Καζαντζάκη, ο «Γλυκάνισος», οι κακοποιητικές συμπεριφορές
Ρίτα Αντωνοπούλου: Πώς το «Αυτή η νύχτα μένει» καθόρισε το μέλλον της
Ίαν Άντερσον στο Newsbomb.gr: Όταν οι Jethro Tull συνάντησαν τον «ροκά» Κυριάκο Μητσοτάκη
