Ο Λευτέρης Χαρίτος ανοίγει τα χαρτιά του στο Newsbomb.gr: Θέατρο, κωμωδία και ελληνικό σινεμά

Παράλληλα με την πολυσυζητημένη σειρά του ΑΝΤ1, «Η Μάγισσα», ο Λευτέρης Χαρίτος ετοιμάζει και άλλα ενδιαφέροντα πρότζεκτ. Στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, ο γνωστός σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του για τα επερχόμενα σχέδια, ενώ αποκαλύπτει καλλιτεχνικά «απωθημένα» του όπως μια θεατρική παράσταση, μια μεγάλου μήκους ταινία αλλά και μια κωμωδία!

Επίσης, ο βραβευμένος σκηνοθέτης του «Dolphin Man», μοιράζεται μαζί μας τις αγαπημένες του σειρές και τους σκηνοθέτες που αγαπά, ενώ ως Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου εξηγεί τις παθογένειες του ελληνικού σινεμά και συνοψίζει τους στόχους της Ακαδημίας.

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Λευτέρη Χαρίτου αποκλειστικά στο Newsbomb.gr

Λευτέρη, εκτός από τη «Μάγισσα» που θα δούμε στον ΑΝΤ1, ποια άλλα σχέδια έχεις στα σκαριά;

«Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε με την Anemon, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους έχω κάνει όλα τα ντοκιμαντέρ μέχρι τώρα. Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή συμπαραγωγή με θέμα τον Ιερό Λόχο στην Αρχαία Ελλάδα. Είναι ένα ενδιαφέρον πόνημα γιατί επίσης θα έχει και ένα κομμάτι μυθοπλασίας το οποίο θα είναι όλο animation. Περιμένουμε να υπογράψουμε και με την πλατφόρμα του ΑΝΤ1 στην συμπαραγωγή σε αυτό το πρότζεκτ. Σε αυτό το σημείο, θέλω συνολικά να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του καναλιού, τους κ.κ. Θοδωρή Κυριακού και Τζώρτζη Ποφάντη (διευθυντής Προγράμματος του ΑΝΤ1).

Παράλληλα, θα κάνω έναν πιλότο για μια σειρά που κάνει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση για πρώτη φορά, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά, μόνο ότι παίζουν εξαιρετικοί ηθοποιοί, το σενάριο έχει γράψει η Μυρτώ Κοντοβά και ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κόνσεπτ. Θα γίνει ο πιλότος και θα δούμε».

Μιλώντας για σχέδια, κωμωδία θα έκανες ποτέ;

«Ναι, θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω, αρκεί να είναι σωστά γραμμένη κωμωδία. Δηλαδή κάτι σαν το The Kominsky Method (H Μέθοδος Κομίνσκι) που μου άρεσε πολύ. Περιμένω κάποιον να με πάρει τηλέφωνο μια μέρα και να μου πει πως θα μου στείλει να διαβάσω κάτι και να είναι αυτό! Μου αρέσει πάρα πολύ η ημίωρη φόρμα, μου αρέσουν οι κωμωδίες που οι ήρωες είναι τέρμα δραματικοί, οπότε αν υπήρχε αυτό το κείμενο θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να το κάνω. Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμα κάτι τέτοιο, είμαστε ακόμα στην κωμωδία η οποία δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Έχουν γίνει προσπάθειες να ξεφύγει αλλά δεν έχει πετύχει και νομίζω υπάρχει ένας φόβος απέναντι στους θεατές ότι δεν θα το εκτιμήσουν ή δεν θα το δουν κλπ.».

Θέατρο θα έκανες;

«Θα έκανα! Έχω όμως ένα κόλλημα ότι δηλαδή είναι μια άλλη δουλειά και εγώ δεν την ξέρω. Έχω μεγάλο σεβασμό στο αντικείμενο που κάποιος γνωρίζει, θα ήθελα όμως μια φορά να το τολμήσω. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η δουλειά με τους ηθοποιούς και επειδή το θέατρο είναι βασικά αυτό, θα ήθελα να το κάνω μια φορά. Μάλιστα, όσο μεγαλώνω γίνεται όλο και πιο έντονη αυτή η επιθυμία! Ωστόσο, αν και εφόσον το κάνω, θα δηλώσω άσχετος! Δηλαδή ότι ήθελα απλά να το δοκιμάσω, δεν θέλω να πάρω τη δουλειά κανενός ούτε να πάω στην Επίδαυρο κλπ. (γέλια)».

Εσύ ποιες ξένες σειρές ξεχωρίζεις;

«Από είδη βλέπω τα πάντα. Πολύ αγαπημένες μου σειρές είναι το Six Feet Under του ΗΒΟ, είναι η μόνη σειρά που έχω δει δυο φορές ολόκληρη και είναι 5-6 σεζόν. Επίσης το Mad Men μου αρέσει τρομερά και θεωρώ είναι συγκλονιστική σειρά. Αυτά τα δύο είναι στην καρδιά μου. Τα τελευταία χρόνια δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι που να μου άρεσε πολύ. Ακόμα δεν έχω δει τη συνέχεια του Breaking Bad ή το Peaky Blinders. Πρέπει να σου πω ότι με τραβάνε πολύ οι σειρές που έχουν χαρακτήρες με βάθο,ς αυτό ισχύει και για τον κινηματογράφο. Δεν μπορώ να δω κάτι που απλά έχει δράση ή πλοκή».

Και σε ποιες πλατφόρμες streaming είσαι συνδρομητής;

«Στα πάντα! Πληρώνω τα πάντα. Έχω το ΗΒΟ, Disney+ λόγω του γιου μου, Amazon, Netflix, το Cinobo που είναι εξαιρετική ελληνική πλατφόρμα και είναι αγαπημένο μου, τα πάντα. Ό,τι μπορώ έχω».

Σου φαίνεται μακρινό το Dolphin Man και το 1821;

«Όχι τόσο, ηλικιακά είναι πιο μακρινά. Αλλά είναι πράγματα που δείχνω γενικά. Αυτό που με κάνει περήφανο με αυτές τις δουλειές όπως και μετά που κάναμε το Ταξίδι της Τροφής, είναι ότι πάντα ήταν κάτι καινούριο. Με το 1821, πρώτη φορά στην Ελλάδα κάναμε ιστορικές αναπαραστάσεις επιπέδου. Το Dolphin Man ήταν μια μεγάλη συμπαραγωγή με άλλες 5 χώρες και ταξιδεύαμε σε όλο τον κόσμο. Μου αρέσει που τα έχω κάνει και τα θυμάται ο κόσμος».

Έχεις «ζηλέψει» τη δουλειά κάποιου Έλληνα σκηνοθέτη;

«Δεν το έχω "ζηλέψει" ποτέ στη ζωή μου, επειδή έχω μια ευρεία γκάμα προτιμήσεων υπάρχουν πράγματα που αγαπώ πολύ και είναι άσχετα με αυτό που κάνω εγώ ή που με έχουν επηρεάσει. Στην Ελλάδα υπάρχουν σκηνοθέτες που αγαπώ αλλά δεν σημαίνει ότι θα ήθελα να τους μοιάσω ή να κάνω κάτι αντίστοιχο. Θαυμάζω πολύ τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο γιατί κάνει τον κινηματογράφο που μπορεί να δει κάποιος. Ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες που κάνει αυτό ακριβώς είναι ο Σίντνεϊ Πόλακ ο οποίος κάνει ταινίες που είναι πολιτικές αλλά στο κέντρο τους έχουν μια ερωτική ιστορία. Αυτό με τρελαίνει. Ο Αργύρης κάπως καταφέρνει να έχει στο κέντρο της ταινίας του μια ερωτική ιστορία και γύρω γύρω όλη τη διαστρέβλωση που μπορεί να δημιουργήσει. Με τις ταινίες του Αργύρη επικοινωνώ απευθείας. Επίσης λατρεύω τον Πάνο Κούτρα, θωρώ ότι είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος και αυτό φαίνεται και στις ταινίες του. Παρακολουθώ όσο μπορώ τις μικρού μήκους ταινίες. Επίσης φέτος μου άρεσε η ταινία της Ασημίνας Προέδρου, Πίσω από τις θημωνιές».

Η οποία απέσπασε 10 βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και πρότασή σας προς το Υπουργείο Πολιτισμού για τα Όσκαρ.

«Ακριβώς. Μου άρεσε πολύ η ταινία και έχει ματιά η Ασημίνα.

Επίσης μου αρέσουν και πιο παλιοί, ο Τσεμπερόπουλος, ο Πανουσόπουλος, ο Νικολαΐδης, ακόμα πιο παλιά ο Κακογιάννης ή οι ταινίες του Νίκου Παπατάκη που είναι ένας άνθρωπος κάπως ξεχασμένος στην Ελλάδα.

Γενικά έχω δει πολύ σινεμά από τα γεννοφάσκια μου, είμαι πολύ σινεφίλ. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ αλλά προσπαθώ να επηρεάζομαι από οποιονδήποτε και ανά πάσα στιγμή. Και αυτό που μου αρέσει στην τηλεόραση -και μου συμβαίνει καμιά φορά- είναι που μου έρχονται στιγμές από κάποια ταινία και λέω αυτή η σκηνή μου θυμίζει εκείνο, να την κάνω και λίγο έτσι. Μου έχει συμβεί πέντε φορές και μου αρέσει πολύ αυτό».

Και όσον αφορά τον Γιώργο Λάνθιμο που φέτος κέρδισε
τον Χρύσο Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας με την ταινία Poor Things;

«Ο Λάνθιμος είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θαυμάζω πολύ και τον έχω πολύ ψηλά κυρίως για την επιμονή του και την εργατικότητά του. Για την στοχοπροσήλωση, το γεγονός ότι κατάφερε να μπει σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, γιατί ανεβαίνει συνέχεια, έχει ένα προσωπικό όραμα το οποίο είναι τρομερά ελεύθερο και ότι δεν έχει χάσει την παιδικότητα παρόλο που είναι ένας τρομερά σοβαρός δημιουργός. Τον θαυμάζω απεριόριστα γιατί έχει καταφέρει να φτάσει τόσο ψηλά μόνο με το ότι δουλεύει, μοιάζει να μην τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και αυτό με συγκινεί βαθιά. Και όταν επιβραβεύεται κιόλας, δεν επαναπαύεται, συνεχίζει να ανεβαίνει σκαλοπάτια. Ζητάει από τον εαυτό του να εξελίσσεται συνέχεια. Με τρελαίνει αυτό! Αν με ρώταγε κάποιος ποιον θα έβαζα εικόνισμα, θα έλεγα τον Λάνθιμο! Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ χωρίς να τον γνωρίζω καθόλου».

Ο κινηματογράφος είναι Τέχνη. Η τηλεόραση είναι;

«Προσωπικά δεν θα έλεγα ότι είναι Τέχνη. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Αλλά νομίζω ότι δεν είναι και μη με ρωτήσεις γιατί! Πιστεύω ότι έχει να κάνει και με τη διαδικασία παραγωγής, με τους χρόνους που είναι τελείως άλλοι. Μαζικά δεν είναι Τέχνη, παρ' όλα αυτά θεωρώ ότι υπάρχουν 3-4 εμβληματικές σειρές που θα μπορούσες να πεις ότι είναι Τέχνη, όπως είναι τα: Berlin Alexanderplatz του Φασμπίντερ, Twin Peaks, Heimat (Η πατρίδα). Για αυτά μπορείς να πεις ότι κάτι καλλιτεχνικό πήγε να γίνει. Επίσης, υπό μία έννοια, θεωρώ τέχνη τα σενάρια πολλών σειρών, όσον αφορά τις ψυχοσυνθέσεις των ηρώων. Για αυτό έχω πολύ μεγάλη αγάπη και σεβασμό στα δύο παιδιά που δουλεύουμε μαζί [σ.σ Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρος Καλκόβαλης] και που μου δίνουν πάντα την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω».

Λευτέρης, όντας Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, θέλω να σε ρωτήσω πώς θα επιστρέψει το κοινό στο ελληνικό σινεμά.

«Σε μια σχέση πρέπει να προσπαθούν και οι δύο, όχι μόνο ο ένας. Και θεωρώ ότι οι κινηματογραφιστές προσπαθούν περισσότερο από το κοινό που έχει γενικά μια απαξίωση. Σε αυτό φταίνε και οι παλαιότεροι δημιουργοί, η γενιά δηλαδή του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ήταν ένας μεγάλος κινηματογραφιστής, αλλά όπως έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, "κανένας δεν είναι προφήτης στον τόπο του". Ο Αγγελόπουλος "έφαγε ξύλο" εδώ! Όπως έλεγες ο διάσημος στίχος του Διονύση Σαββόπουλου "οδήγησαν τον κόσμο σε βαθιά χασμουρητά". Είναι τραγικά αυτά που έχουν ειπωθεί για τον κακόμοιρο τον ελληνικό κινηματογράφο, υπάρχουν τόσο ωραίες ελληνικές ταινίες. Από την άλλη, θεωρώ ότι οι κινηματογραφιστές κάποια στιγμή χρειάζεται να νιώσουν ότι θα κάνουν κάτι που θα πάει να το δει ο θεατής. Είτε είναι η Ευτυχία, είτε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή τα Μαγνητικά Πεδία που ο κόσμος τα αγκάλιασε όλα. Η ταινία της Ασημίνας που έκανε 30.000 εισιτήρια -με το σινεμά σε πτώση- φαντάζουν ένα θαύμα την ώρα που ο Χρυσός Φοίνικας όταν παίζεται στην Ελλάδα δεν κάνει ούτε 10.000! Τα Μαγνητικά Πεδία βγήκαν ένα καλοκαίρι και σκίσανε. Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη το ίδιο, έχει ένα δικό του κοινό. Αυτά είναι πολύ σημαντικά. Μια προσπάθεια που κάνουμε στην Ακαδημία είναι να φέρουμε τον κόσμο πάλι πίσω στο σινεμά. Αυτό πρέπει να το κάνεις με σύγχρονους όρους, με τα social media. Πρέπει να κάνεις σέξι τον ελληνικό κινηματογράφο. Η Ασημίνα το κατάφερε, η ταινία συζητήθηκε, τα Μαγνητικά Πεδία το ίδιο, το Cinobo σαν πλατφόρμα βοήθησε. Θέλει και περισσότερες ταινίες που να είναι προς τον θεατή αλλά και ο θεατής να ρίξει το τείχος που ακούει ελληνικό και λέει "δεν πάω να το δω"».

Η νέα γενιά που από τα γεννοφάσκια της βρίσκεται μέσα στις πλατφόρμες streaming, θα επιλέξει τον κινηματογράφο, θα είναι μέσα στην κουλτούρα τους;

«Αντίστοιχα, τα παιδιά μας θα διαβάσουν βιβλία; Ο κόσμος εξελίσσεται και νομίζω ότι αυτό το ερώτημα αφορά και σε άλλες μορφές Τέχνης. Άρα, θα πάνε ποτέ σε έκθεση ζωγραφικής ή να ακούσουν κάποιον να διαβάζει ποίηση; Δεν υπάρχει περίπτωση. Υπάρχει μια κρίση στο πώς καταναλώνουμε την Τέχνη. Θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολος πλέον ο ρόλος των γονέων. Πάντα η ευκολία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την επιθυμία δημιουργίας. Θα επιβιώσει φυσικά, αλλά νομίζω είναι δουλειά της κοινωνίας που θεωρώ ότι είναι βαθιά προβληματική ως προς το κομμάτι της παιδείας και σίγουρα της πολιτιστικής. Δηλαδή, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης δεν είναι η μοναδική πολιτιστική παιδεία που μπορεί να έχει δεδομένη κάποιος στην Ελλάδα. Τους αγαπάμε, είναι τεράστιοι, αλλά υπάρχει μεγάλη γκάμα. Ζούμε στο ιστορικό κέντρο και υπάρχουν τρεις κινηματογράφοι, είναι ξεφτίλα αυτό και είμαστε όλοι μέσα σε αυτή την ξεφτίλα… Το θέμα είναι παγκόσμιο, όμωε εδώ αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει και προστασία. Στο φεστιβάλ Δράμας που ήμουν πρόεδρος στην επιτροπή, το τόνισα στον εναρκτήριο λόγο μου. Δεν υπάρχει τίποτα, είμαστε η τελευταία σε επιχορήγηση χώρα, πριν από την Κύπρο, στο ετήσιο μπάτζετ που έχει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Υπάρχει μια απαξίωση και αυτό είναι ενοχλητικό πια γιατί είναι το ίδιο με τη γενιά που οδήγησε σε βαθιά χασμουρητά. Το υπουργείο πολιτισμού πάντα είναι ένα ελάσσον υπουργείο, δεν είναι από τα βασικά. Παρ' όλα αυτά η κακομοίρα η χώρα εξακολουθεί να παράγει Τέχνη και μάλιστα σημαντική. Μας θεωρούν μια παρέα που κάνουμε ταινίες και τις βλέπουμε μεταξύ μας. Είναι πολλοί επαγγελματίες που στηρίζουν την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, βιοπορίζονται από αυτό και φέρνουν και έσοδα στη χώρα επειδή φέρνουν ξένες παραγωγές εδώ. Είναι και λίγο οικονομικό το μοντέλο της τέχνης. Εμείς ως Ακαδημία κάθε φορά στέλνουμε mail και ζητάμε ραντεβού. Πρέπει κάποια στιγμή, κάποιος άνθρωπος να μας φωνάξει και να μας πει "αντί για 2 εκατ. επιχορήγηση , σας δίνω 10". Κρίμα είναι γιατί τα τελευταία 15 χρόνια δεν υπάρχει μια φορά που να μην βγήκε ελληνική ταινία σε μεγάλο Φεστιβάλ του εξωτερικού (Βενετία, Βερολίνο, Κάννες). Γίνεται δουλίτσα. Αλλά ζούμε στη χώρα και λίγο της ισοπέδωσης».

Ποιος είναι λοιπόν ο στόχος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου;

Να φέρει τον κόσμο πιο κοντό στον κινηματογράφο, είναι στόχος μεγάλος και μακροχρόνιος. Ο άλλος είναι να μπούμε και στο κομμάτι της παιδείας, όχι με την έννοια των μαθημάτων, αλλά να μπορέσουμε να κάνουμε προβολές στα παιδιά, να υπάρξει μια εξοικείωση. Υπάρχουν πολλές ταινίες που μπορεί να δει ένα παιδί που το αφορούν, και δεν τις ξέρει. Επίσης συζητάω την αργή αλλά σταθερή είσοδο της τηλεόρασης με κάποιο τρόπο στην Ακαδημία, ενδεχομένως με κάποιο βραβείο. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουν οι ταμπέλες και ειδικά τώρα που μεταπηδούν πολλοί ηθοποιοί στην τηλεόραση. Και αυτό ήταν ένα καλό των Άγριων Μελισσών καθώς έσπασε αυτό το ταμπού, των θεατρικών και των τηλεοπτικών ηθοποιών. Δαιμονοποιούμε τα πάντα και φοβάμαι ότι δεν θα το κόψουμε ποτέ, για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να πάμε μπροστά. Για παράδειγμα, στον τομέα της πολιτικής βαράμε ταβάνι σε σχέση με τις ταμπέλες».

Kαι αν σε ρωτούσα για τα δικά σου καλλιτεχνικά όνειρα;

«Έχει αρχίσει και με απασχολεί το θέμα αν θα κάνω μια ταινία μεγάλου μήκους. Είναι πολύ μεγάλος ο δρόμος για να γίνει μια ταινία σωστά και δεν ξέρω αν θα έχω τις αντοχές. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και κάτι, ωστόσο μέσα μου υπάρχει αυτή η συζήτηση για μια ταινία στην επόμενη τριετία! Είναι ένα challenge καθώς μέχρι στιγμής έχω κάνει μόνο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Άρα, θα ήθελα να κάνω και μια ταινία μυθοπλασίας να δω πώς είναι, αλλά πρέπει να πιστέψω και εγώ βαθιά μέσα μου σε όλο αυτό. Δεν σου κρύβω ότι την τηλεόραση την αγαπάω, όχι επειδή κάναμε μια επιτυχία, αλλά μου αρέσει πολύ το μέσο.

Και όσον αφορά το θεατρικό που λέγαμε, έχω ήδη στο μυαλό μου την ιδέα! Δεν αποκλείεται να υλοποιηθεί σχετικά σύντομα. Το μόνο θέμα είναι να το αποφασίσω! Αν το αποφασίσω και απεμπλακώ λίγο από τα άλλα είναι κάτι που θα το αποτολμούσα να το δοκιμάσω έτσι από περιέργεια».

Διαβάστε επίσης

«Η Μάγισσα»: Ο Λευτέρης Χαρίτος αποκλειστικά στο Newsbomb.gr λίγο πριν την πρεμιέρα της σειράς