Ρε αγρότες, εμάς βρήκατε;

Πόσες μέρες είναι οι αγρότες στους δρόμους; Ειλικρινά, έχω χάσει τον λογαριασμό.

Αυτό που δεν έχασα, όμως, είναι τον χρόνο μου. Τον μέτρησα με ακρίβεια: Βόλος–Αθήνα σε 6 ώρες και 43 λεπτά. Μια διαδρομή που, υπό κανονικές συνθήκες -και με σεβασμό στα όρια ταχύτητας, δεν ξεπερνά τις τέσσερις.

Και δεν μιλάμε απλώς για κίνηση. Μιλάμε για ένα οργανωμένο χάος. Για παραδρόμους, λαγκάδια, χωματόδρομους και διαδρομές που έμοιαζαν περισσότερο με δοκιμασία επιβίωσης παρά με εθνικό οδικό δίκτυο. Κίνδυνος σε κάθε στροφή. Αυτοκίνητα εγκλωβισμένα. Οδηγοί σε απόγνωση.

Παιδιά σε παιδικά καθίσματα να κλαίνε. Ζώα να κοιτούν απορημένα από τα παράθυρα. Και άνθρωποι που, όταν έβρισκαν ένα ξέφωτο, σταματούσαν απλώς για να ανακουφιστούν. Κυριολεκτικά.

Εικόνες που δεν ανήκουν σε ευρωπαϊκή χώρα. Κι όμως: Ελλάδα 2026, ερχόμαστε. Με φόρα.

Και εδώ έρχεται το ερώτημα. Το βασικό.

Υπάρχει έστω ένας από όλους εμάς που ζήσαμε αυτό το φιάσκο, που είναι πραγματικά με το μέρος των αγροτών; Που στηρίζει τον αγώνα τους; Και ποιον αγώνα, για να είμαστε ειλικρινείς;

Γιατί αγρότες δεν είδαμε.

Ούτε έναν.

Είδαμε μόνο παραταγμένα -και τελικά παρατημένα- τρακτέρ στην εθνική οδό. Χωρίς ανθρώπους. Χωρίς παρουσία. Χωρίς κάποιον να «κρατά Θερμοπύλες». Χωρίς πρόσωπο, χωρίς διάλογο, χωρίς εξήγηση.

Και αναρωτιέμαι:

Τι ακριβώς είναι αυτό;

Διεκδίκηση ή τιμωρία;

Πίεση προς την Πολιτεία ή επίδειξη δύναμης απέναντι στους λάθος ανθρώπους;

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ένα είναι σίγουρο:

Αν στόχος ήταν να κερδηθεί η κοινωνία, χάθηκε στον δρόμο, χριστουγεννιάτικα. Μαζί με τις ώρες μας, την ασφάλειά μας και -κυρίως- την όποια διάθεση κατανόησης.

Οπότε ναι, το ερώτημα παραμένει:

Ρε αγρότες… εμάς βρήκατε;