ΕΘΝΙΚΑ

Σαν σήμερα το 1997 Σημίτης και Ντεμιρέλ υπογράφουν τη Συμφωνία της Μαδρίτης

Σαν σήμερα το 1997 Σημίτης και Ντεμιρέλ υπογράφουν τη Συμφωνία της Μαδρίτης

Στις 8 Ιούλιου 1997 αρχίζει η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη.

Στο περιθώριο της Συνόδου και με την επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ. Σημίτης, και ο Πρόεδρος της Τουρκίας υπογράφουν συμφωνία με σκοπό «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες». Η συμφωνία έμεινε στην ιστορία ως «Συμφωνία της Μαδρίτης».

Στη συμφωνία αναφέρεται ότι:

«Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται σε:

  • Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.
  • Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.
  • Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.
  • Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
  • Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση, και
  • Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».

Η συμφωνία χαιρετίστηκε από τη ΝΔ και το ΣΥΝ, ενώ το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ σε ανακοίνωση του σημειώνει:

«Το κείμενο που υπογράφτηκε από τους Κ. Σημίτη – Σ. Ντεμιρέλ δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες. Αντίθετα, γεννά σοβαρές ανησυχίες, γιατί:

1. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες διαμορφώθηκε (Σύνοδος του ΝΑΤΟ για επέκτασή του, σε εξέλιξη η δημιουργία πολυεθνικών δυνάμεων ταχείας επέμβασης κατά των λαών, ύπαρξη αμερικανικού σχεδίου για το Αιγαίο κ.ά.) μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κοινό ανακοινωθέν δεν έγινε για να επιλύσει τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά για να προωθήσει τα σχέδια της «νέας τάξης πραγμάτων», ειδικότερα την αμερικανοποίηση του Αιγαίου, την ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή.

2. Στο κοινό ανακοινωθέν περιέχονται διακηρύξεις περί σεβασμού των Διεθνών Συνθηκών, του Διεθνούς Δικαίου κλπ., ταυτόχρονα όμως υπάρχουν σημεία, τα οποία η τουρκική πλευρά μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει, π.χ. η διάταξη του κειμένου περί «ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων της κάθε χώρας στο Αιγαίο».

3. Τα παραπάνω διφορούμενα στοιχεία μπορούν να ανοίξουν το δρόμο ενός διαλόγου «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», ο οποίος, στα πλαίσια του γνωστού αμερικανικού σχεδίου, εξυπηρετεί και τις επεκτατικές επιδιώξεις της τουρκικής κυβέρνησης».