«Αναγκαίες οι διαρθρωτικές αλλαγές στις διοικητικές δομές της αλιείας»

Τονίζοντας ότι το δυσκολότερο στοίχημα, που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί, είναι η αποκατάσταση της σχέσης του πολίτη προς τη διοίκηση και ειδικότερα στον τομέα της αλιείας, σημείωσε ότι οι αρμοδιότητες αυτού του τομέα (συμπεριλαμβανομένου του τομέα των υδατ/γειών και της μεταποίησης αλιευτικών προϊόντων) υπόκεινται σε ένα «αέναο παιχνίδι» ανακατατάξεων και πολυδιάσπασης μεταξύ κεντρικής υπηρεσίας, περιφερειών και δήμων. Ως κορυφαίο παράδειγμα αναφέρει την «συνεχή και αναίτια περιφορά της κεντρικής υπηρεσίας αλιείας από υπουργείο σε υπουργείο πριν την τελική επαναφορά της στο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων το 2012».

Μεταξύ άλλων, σημειώνει ότι «οι φιλόδοξες εξαγγελίες περί αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα, δεν φαίνεται να αφορούν τον τομέα της αλιείας, καθώς προτεινόμενα οργανογράμματα βασίζονται αποκλειστικά σε κριτήρια δημοσιονομικής περιστολής και όχι στον πραγματικό εξορθολογισμό και υποστήριξη της διοίκησης λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερα αυξανόμενες αρμοδιότητες της αλιείας τόσο σε κοινοτικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η θεσμική και διοικητική υποστήριξη και εποπτεία του κράτους».

Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια επισημαίνει ότι ο ρόλος της κεντρικής διοίκησης θα πρέπει να ενισχυθεί, γεγονός που κατά την ίδια συνάδει σε «απαλλαγή από καταστάσεις φορμαλισμού, νομικισμού, πολυνομίας και αντινομιών, που τελικά οδηγούν σε περιθωριοποίηση του ρόλου της κεντρικής διοίκησης».

Παράλληλα, η ίδια προτείνει ουσιαστική αποκέντρωση, με ενισχυμένες περιφερειακές δομές, καθετοποιημένες για βέλτιστο συντονισμό, αλλά και με ουσιαστικές αρμοδιότητες, αξιοποίηση του καταρτισμένου και έμπειρου προσωπικού και ακόμα, καινοτόμες πρακτικές διοίκησης. Επιπλέον, εκτιμά ότι αξιοποίηση «καλών πρακτικών» και μακροπρόθεσμος σχεδιασμός θα μπορούσαν σταδιακά να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών αλιείας.