Στη φυλακή για ένα ζαντολάστιχο…

Κέρδισε τη δύσκολη “μάχη” της απεξάρτησης και αντί επαίνου οι δικαστές τον στέλνουν στη φυλακή επειδή πριν από 13 χρόνια είχε κλέψει με την απειλή μαχαιριού ένα ζαντολάστιχο !

Την απόφαση αυτή η οποία χαρακτηρίστηκε ως “δείγμα αναλγησίας του κράτους” εξέδωσε ο Άρειος Πάγος που επικύρωσε ποινή τεσσάρων ετών σε έναν 32χρονο απεξαρτημένο πλέον χρήστη ναρκωτικών.

Οι αρεοπαγίτες, ερμηνεύοντας το γράμμα, αλλά αγνοώντας το πνεύμα επιείκειας του νομοθέτη έκριναν ότι «χρήστης ναρκωτικών που έχει ολοκληρώσει θεραπευτικό πρόγραμμα δεν μπορεί να καταδικαστεί σε μειωμένη ποινή εφόσον έχει διαπράξει το αδίκημα της ληστείας».

Η «ληστεία» που είχε διαπράξει ο συγκεκριμένος χρήστης σε ηλικία 18 ετών αφορούσε στην αφαίρεση ενός ζαντολάστιχου αλλά σύμφωνα με το νόμο «όποιος προσπαθεί να αφαιρέσει αντικείμενο ή αντικείμενα με την απειλή κατά της ζωής διαπράττει το αδίκημα της ληστείας και όχι της κλοπής».

Το Εφετείο είχε καταδικάσει τον 32χρονο που ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα του 18 ΑΝΩ σε φυλάκιση 4 ετών παρότι ο νόμος δίνει το δικαίωμα στο δικαστήριο να μειώσει την ποινή αν αποδειχτεί ότι τα αδικήματα τελέστηκαν για να διευκολυνθεί η χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Οι δικαστές όμως στην περίπτωση του 32χρονου, παρότι συνέτρεχαν όλες οι προϋποθέσεις αναγνώρισης της ελαφρυντικής αυτής περίστασης «πάτησαν» στο γράμμα του νόμου που αναφέρει ότι «δεν μπορεί να αναγνωριστεί καμία ελαφρυντική περίσταση σε όσους με επιτυχία έχουν ολοκληρώσει θεραπευτικό πρόγραμμα εφόσον έχουν διαπράξει ληστεία ή όλα τα άλλα εκείνα εγκλήματα που προβλέπονται στο άρθρο 31 του Ν. 3459/2006».

«Δείγμα αναλγησίας»

Η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ με ανακοίνωσή της «καταδικάζει ως απαράδεκτη την απόφαση του Αρείου Πάγου που επιβεβαιώνει την προηγούμενη απόφαση του Εφετείου της Αθήνας (φυλάκιση 4 χρόνια χωρίς αναστολή) για τον απεξαρτημένο, 32 χρόνων Κ.Ρ., που πριν από 13 χρόνια, ενώ βρισκόταν στη χρήση έκλεψε μία ζάντα αυτοκινήτου!. Δείγμα αναλγησίας του κράτους και γενικότερα της Πολιτείας απέναντι σε όσους καταφέρνουν να κερδίσουν την δύσκολη μάχη της απεξάρτησης, έρχεται σε μια δύσκολη εποχή να περάσει στην κοινωνία το ολέθριο μήνυμα ότι ο τοξικομανής δεν γίνεται καλά και η θέση του ακόμα και αφού απεξαρτηθεί, είναι στη φυλακή. Για ποια απεξάρτηση μπορούμε να μιλάμε πλέον όταν οι δικαστικές αρχές δεν διστάζουν να στείλουν στη φυλακή ένα νέο παιδί, που κατάφερε να ολοκληρώσει το θεραπευτικό πρόγραμμα και να παραμείνει καθαρός, επί τριάμισι χρόνια μέχρι τώρα, έχοντας διαμορφώσει, με τη βοήθεια της θεραπευτικής διαδικασίας, ένα νέο τρόπο ζωής, χωρίς ουσίες, με αξίες και ιδανικά; Δεν γνωρίζει το δικαστικό σώμα τι γίνεται στις φυλακές, πόσο μεγάλη διακίνηση ουσιών υπάρχει εκεί μέσα; Μήπως τέτοιες εξοντωτικές ποινές που καταστρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων απεξαρτημένων δεν είναι παρά μία προειδοποίηση προς ολόκληρο το κοινωνικό σώμα ότι τελικά όλα αντιμετωπίζονται μόνο στο πνεύμα μιας χωρίς όρια καταστολής;».