Η χώρα των νταβατζήδων που σκοτώνουν και δεν πληρώνουν

Το ρεμάλι που σκότωσε το 22χρονο παλικάρι στα Χανιά, δεν είναι ο μόνος ένοχος. Υπάρχουν κι άλλοι. Και κυρίως η νοοτροπία που κυριαρχεί σε κάποιους στην Κρήτη. Του κάνω ό,τι γουστάρω. Γιατί έχω άκρες και χρήμα. Και αυτό το ρεμάλι φαίνεται ότι είχε και από τα δύο. Και φυσικά στις άκρες και το χρήμα, το Κράτος είναι πάντα εκεί πρόθυμο να εξυπηρετήσει.

Οι μπάτσοι- γιατί μπάτσοι είναι κι όχι αστυνομικοί- που άφησαν αυτό το ρεμάλι αντί να το μπουζουριάσουν είναι η απόδειξη για του λόγου το αληθές. Αλλά δεν είναι η μόνη απόδειξη. Πριν από αυτούς το τέρας είχε τραφεί κι από άλλους. Από τύπους που θεωρούν ότι το νησί, οι δρόμοι και οι κάτοικοι του, τους ανήκουν.

Επιφανείς τους λέει η τηλεόραση. «Νταβάδες» πρέπει να τους πει. Γιατί είναι «νταβάδες» κανονικοί. Κι εκπορνεύουν όσους ανήκουν στο σύστημα. Γιατί γίνονται, είναι πια αυτοί το σύστημα. Από τη δικαιοσύνη μέχρι την αστυνομία και από τους «μπάτσους» που τον άφησαν να φύγει μέχρι τους εισαγγελείς που έκαναν τα στραβά μάτια και τους υψηλόβαθμους που τώρα (κάνουν πως) κλαίνε πάνω από ένα νεκρό 22χρονο παλικάρι. Μαζί το φάγατε. Εσείς και αυτό το ρεμάλι που έπρεπε να είναι πίσω από τα κάγκελα αλλά τον αφήνατε να κόβει βόλτες σουρωμένος, χωρίς δίπλωμα και ποιος ξέρει τι άλλο…

Είναι μια διαρκής συναλλαγή του συστήματος με τους «νταβάδες» που κάνουν τον κάθε απλό πολίτη, τον ανθρωπάκο, τον φουκαρά της διπλανής πόρτας, αυτόν που σέβεται τους νόμους να νιώθει όχι απλά απροστάτευτος αλλά μαλάκας. Μαλάκας που σταματάει στα μπλόκα, που δέχεται τις συνέπειες, που δεν νιώθει βασιλιάς στην τοποθεσία Ελλάδα.

Όπως αυτό το παλικάρι. Που απλά θα πήγαινε για ένα ποτό μετά τη δουλειά του. Που τα έκανε όλα σωστά. Εκτός από τη χώρα που ζούσε. Εδώ που ζουν και βασιλεύουν ΜΟΝΟ οι νταβατζήδες. Και οι υποκριτές. Το ένα χέρι νίβει τ’άλλο.