Πώς «διαβάζει» η Αθήνα τις διαπραγματεύσεις για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας
Η στάση της Ελλάδας στο ουκρανικό και οι σκιές στα εθνικά μας θέματα
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, στο κέντρο, συμμετέχει σε συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Κίρ Στάρμερ, στο τραπέζι κάθονται από το κέντρο αριστερά, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, ο καγκελάριος της Γερμανίας Φρίντριχ Μερτς και από το πρώτο πλάνο αριστερά, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμρ Ζελένσκι, ο πρόεδρος της Φινλανδίας Αλεξάντερ Στουμπ, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Η ελληνική διπλωματία παρακολουθεί στενά τις διεθνείς διαβουλεύσεις για την Ουκρανία, έχοντας στο επίκεντρο το μείζον ζήτημα του Κυπριακού και την τουρκική αναθεωρητική πολιτική. Διπλωματικοί κύκλοι εκτιμούν ότι ο τρόπος με τον οποίο θα καθοριστεί η τελική λύση στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας δεν είναι μια αφηρημένη συζήτηση διεθνούς δικαίου, αλλά ζήτημα που αγγίζει άμεσα τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Η Ελλάδα έχει διατυπώσει τη θέση ότι αποφάσεις για κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα μπορεί να λάβει μόνο η Ουκρανία. Από την πρώτη στιγμή της ρωσικής εισβολής, η Αθήνα ευθυγραμμίστηκε με την αρχή ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν με τη βία, επισημαίνοντας τον κίνδυνο που θα είχε οποιαδήποτε απόφαση έξω από αυτό το πλαίσιο.
Την ίδια ώρα, η επιλογή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να επιβάλει μια νέα διαδικασία διαπραγμάτευσης εκτός των καθιερωμένων διεθνών μηχανισμών θεωρείται από διπλωματικές πηγές ως στοιχείο που μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνο προηγούμενο. Η ανησυχία είναι διπλή αφενός για την ίδια την πορεία της Ουκρανίας, αφετέρου για τις προεκτάσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν σε ζητήματα όπως το Κυπριακό.
Η Κύπρος μείζον ζήτημα για την ελληνική εξωτερική. Εδώ και 51 χρόνια η Άγκυρα επιχειρεί να επιβάλει ως τετελεσμένο την παράνομη κατοχή, μετατρέποντας μια πράξη βίας σε βάση «διαπραγμάτευσης». Ο φόβος στην Αθήνα είναι ότι μια αντίστοιχη λύση στην Ουκρανία θα ενισχύσει τις αναθεωρητικές φωνές και θα δώσει νέο έρεισμα στη ρητορική της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Παρά το γεγονός ότι η σύγκρουση βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης, οι Βρυξέλλες εμφανίζονται αδύναμες να λειτουργήσουν με ενιαία και θεσμική φωνή. Η απουσία κεντρικού ρόλου της Ευρώπης στις διαπραγματεύσεις εντείνει την αίσθηση ότι το κενό καλύπτεται από μεμονωμένες ηγεσίες και προσωπικές συμμαχίες.
Σε αυτό το ρευστό τοπίο, η Αθήνα αντιμετωπίζει τον ουκρανικό πόλεμο όχι μόνο ως μια διεθνή κρίση, αλλά και ως δοκιμασία για το μέλλον των δικών της εθνικών θεμάτων. Η ελληνική θέση είναι ξεκάθαρη υποστηρίζοντας πως οι λύσεις πρέπει να προκύπτουν μέσα από το διεθνές δίκαιο, όχι μέσα από την επιβολή της ισχύος.
Διαβάστε επίσης
