Άγνωστος Στρατιώτης

Πρέπει να είναι κάποιο γονιδιακό πρόβλημα, κάποια ασυνέχεια στο ελληνικό DNA ίσως και τα καταφέρνουμε κάθε φορά να διαφωνούμε, να καβγαδίζουμε και να διχαζόμαστε ακόμη και για τα θέματα στα οποία αυτονοήτως θα έπρεπε να ομονοούμε.

32 ολόκληρους μήνες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και η δίκη για τον καταλογισμό ευθυνών στα 36 πρόσωπα που κατηγορούνται για την εγκληματική τραγωδία που κόστισε τη ζωή 57 συνανθρώπων μας ακόμη δεν έχει ξεκινήσει. Η έναρξη της δικαστικής διαδικασίας έχει προγραμματιστεί για τις 23 Μαρτίου και μαζί με τους γονείς η συντριπτική πλεινότητα του ελληνικού λαού ζητά δικαίωση για τους 57 νεκρούς. Ευθύνεται μόνο ο μοιραίος σταθμάρχης που έστειλε την επιβατική αμαξοστοιχία στην ίδια γραμμή που κινούνταν ήδη το εμπορικό τρένο και οι δύο συνάδελφοί του που έφυγαν πρόωρα από τη βάρδια τους την 28η Φεβρουαρίου 2023, μια από τις ημέρες με την μεγαλύτερη επιβατική κίνηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο;

Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν όσοι αδιαφόρησαν για το γεγονός ότι δεν λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση που μπορεί να αποτρέψει την σύγκρουση που προκάλεσε 57 νεκρούς; Ποιο είναι το μερίδιο που φέρουν για την τραγωδία οι άλλοι διευθυντές του ΟΣΕ που ενέκριναν και επέτρεψαν την μετάταξη του ανίκανου και άπειρου σταθμάρχη σε μια τόσο κρίσιμη υπηρεσία; Πρέπει να δικαστούν και τα πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση; Και τι ακριβώς διερευνάται από τις δικαστικές αρχές; Το γιατί προκλήθηκε η σύγκρουση των δύο τρένων ή μήπως και τους λόγους που αποφασίστηκε το μπάζωμα στο σημείο της τραγωδίας ή και το αν στις δύο αμαξοστοιχίες μεταφέρονταν λαθραία υλικά που επέτειναν τις συνέπειες της πρόσκρουσης δημιουργώντας πυρόσφαιρα που προκάλεσε φωτιά από την οποία κάποιοι από τους επιβάτες απανθρακώθηκαν ενώ βρίσκονταν εν ζωή;

Είμαστε ικανοποιημένοι ως κοινωνία από το γεγονός ότι 32 μήνες μετά δεν έχουν καταλογιστεί ευθύνες ακόμη και στα πρόσωπα που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τις πράξεις ή παραλείψεις τους εγκλημάτισαν, με αποτέλεσμα 57 αμέριμνοι άνθρωποι να βρουν αιφνίδιο και βασανιστικό θάνατο;

Σ αυτή, την μεγάλη εικόνα, δεν χωρά τίποτ' άλλο παρά μόνο η σιωπή και ο σεβασμός μας μπροστά στον πόνο των οικογενειών για τον χαμό των 57 ανθρώπων.

Ποιος στ' αλήθεια μπορεί να διαφωνήσει ότι οι γονείς των νεκρών μπορούν να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν την αλήθεια, όλη την αλήθεια, για τα αγαπημένα τους πρόσωπα; Γιατί άραγε δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν την αποκάλυψη των συνθηκών που στέρησαν την αναπνοή από τα παιδιά τους με απεργία πείνας ή κάποια άλλη ειρηνική διαμαρτυρία; Και επίσης, πόσο θεωρούμε στ αλήθεια ότι προσβάλλει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη να είναι γραμμένα τα ονόματα των 57 νεκρών στα Τέμπη στο πεζοδρόμιο μπροστά από τη Βουλή; Ακόμη και να χαραχθούν τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, αντί να περνά ξανά και ξανά μια κόκκινη μπογιά.

Οι ταυτότητες των νεκρών στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών δεν μπορούν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη, όπως δεν πρέπει να σβήσει η εικόνα του «εκτάδην κείμενου» Άγνωστου Στρατιώτη, όπως δεν θα λησμονηθούν οι νεκροί στο Μάτι, στη Μάνδρα, στις πυρκαγιές της Ηλείας, όλοι όσοι αδίκως -επειδή οι εντεταλμένοι και αρμόδιοι παρέλειψαν να πράξουν αυτά που όφειλαν ή έκαναν λάθη- έχασαν τη ζωή τους. Και τη μνήμη των αδικοχαμένων την τιμούμε πρωτίστως διορθώνοντας τα λάθη μας. Αυτή θα έπρεπε να είναι από τις πρώτες και βασικές προτεραιότητες στα καθήκοντά μας, ως πολίτες μιας χώρας με ένδοξη ιστορία.

Θα ήταν ίσως ένα μήνυμα στον λαό ότι το νομοθετικό σώμα, οι εκπρόσωποι του λαού, δεν ξεχνούν τους νεκρούς από τραγωδίες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Αν οι υπηρεσίες λειτουργούσαν καλύτερα, αν οι αρμόδιοι εμπλεκόμενοι έδειχναν μεγαλύτερη υπευθυνότητα, αν το σύστημα για το ποιος φέρει ευθύνη για ποια συγκεκριμένη διαδικασία ήταν πιο απλοποιημένο, αν αντί για συναρμοδιότητες που προκαλούν παράλυση υπήρχε σύστημα διασταυρούμενων άμεσων ελέγχων, ώστε το σύστημα να ισορροπεί και κανείς να μην θεωρεί ότι αποφασίζει ελέω Θεού.

Η τροπολογία που θα απαγορεύει την χρήση, αλλοίωση και δημόσια συνάθροιση στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μάλλον θα υπερψηφιστεί παρά τις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας της αντιπολίτευσης και οι ποινές στους παραβάτες προφανώς θα θεσμοθετηθούν. Οι νόμοι όμως οφείλουν να είναι και σύμφωνοι με το λαϊκό αίσθημα. Και ναι, για όλους ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι χώρος ιερός. Που δεν πρέπει να υπάρχουν τσαντίρια ή ακαλαίσθητες, αυθαίρετες κατασκευές. Αλλά επίσης, κανείς δεν θα ήθελε να δει να συλλαμβάνονται συμπατριώτες μας επειδή θεωρείται ότι παραβιάζουν την ακεραιότητα του χώρου, την ιστορική και εθνική σημασία του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη και προφανώς δεν εννοώ τους μπαχαλάκηδες ή τους γνωστούς-αγνώστους που σε παλαιότερες διαδηλώσεις έκαιγαν ή βανδάλιζαν τον χώρο απέναντι από την πλατεία Συντάγματος. Και τελικά, στ' αλήθεια, πόσα περιθώρια έχουμε σε μια τόσο δύσκολη εποχή να αναδεικνύουμε εκείνα που μας χωρίζουν κι όχι όσα μας ενώνουν;