Ευρυδίκη:To μπούλινγκ για το όνομα, οι Evanescence, η σχέση με το Ζαΐρ
Η Ευρυδίκη κάθεται στον καναπέ μας και ξεδιπλώνει τη ζωή και την πορεία της από το Α έως το Ω.
Η δημοφιλής και αγαπητή ερμηνεύτρια, Ευρυδίκη κάθεται στον καναπέ μας και μοιράζεται μαζί μας γνωστές και άγνωστες ιστορίες από τη ζωή και την πορεία της στο τραγούδι.
Με αφετηρία την Αθήνα και με φόντο την Ακρόπολη, μας «ταξιδεύει» στην Κύπρο, στη Βοστόνη και το αγαπημένο της Παρίσι.
Θυμάται χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές από τα παιδικά της χρόνια και συγκεκριμένα από τις ημέρες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, την πατρίδα της... Τη ρωτάμε αν θα επέστρεφε στην Κύπρο. Η απάντησή της είναι αποκαλυπτική!
Μας εξηγεί τη σχέση της με το... Ζαΐρ αλλά και με τους Evanescence! Μετράει μαζί μας τις φορές που βρέθηκε στη σκηνή της Eurovision (και ήταν πολλές), μιλάει για τον Γιώργο Θεοφάνους, που υπήρξε μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της, αλλά και για το χαμόγελό που της χαρίζει καθημερινά ο σύζυγός της, Μπομπ Κοτσιώνης.
Μας αποκαλύπτει τη ροκ πλευρά της και τους φόβους της, μας δείχνει τα τατουάζ της και θυμάται το μπούλινγκ που της έκαναν τα παιδιά στο σχολείο για το όνομα «Ευρυδίκη».
Ακόμα, μας λέει για τη νόσο Χασιμότο, το αυτοάνοσο με το οποίο έχει διαγνωστεί και περιγράφει την καθημερινότητά της στη γειτονιά της στο Νέο Ψυχικό.
Η Ευρυδίκη μοιράζεται μαζί μας και μια άγνωστη πλευρά της και αυτή είναι η αγάπη της για τη συγγραφή, η θητεία της σε εφημερίδα και η συνέντευξη που έχει πάρει από την Δήμητρα Γαλάνη και την Αλέξια.
Η ίδια δηλώνει πως «είμαι κορίτσι του παραμυθιού και θέλω να υπάρχει happy end σε όλα».
Στην Αθήνα το 1989
«Η πόλη μου από το 1989, τη χρονιά που άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Από το καλοκαίρι του 1989 ξεκίνησαν όλα, η σχέση μου με τη δισκογραφία, οι εμφανίσεις, ο αγώνας για καριέρα. Η Αθήνα συνεχίζει να είναι η πόλη μου και το σπίτι μου για τα τελευταία 33 χρόνια».
Ο Γιώργος Θεοφάνους
«Ο Γιώργος Θεοφάνους είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Τον γνωρίζω από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά. Κάναμε όνειρα μαζί, σπουδάσαμε μαζί, ήρθαμε στην Ελλάδα μαζί. Είναι ο άνθρωπος που μου χάρισε τα ωραιότερα τραγούδια μου, τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου. Και βέβαια ένα παιδί που είναι όλη μου η ζωή. Ο Άγγελος. Ήμουν τυχερή που ήταν στο δρόμο μου ο Γιώργος Θεοφάνους».
Η Eurovision
«Βρέθηκα συνολικά έξι φορές στο διαγωνισμό της Eurovision. Η πρώτη φορά ήταν το 1983, ήμουν μόλις 15 χρόνων, μαθήτρια του Γυμνασίου. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα πάνω στη σκηνή σε μια τόσο επαγγελματική διοργάνωση και εκεί ήταν που πήρα την απόφαση ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Ήταν όνειρό μου να γίνω τραγουδίστρια και εννοείται ότι ήταν παιδικό μου όνειρο να λάβω μέρος στη Eurovision. Όλοι όσοι ασχολούμασταν με το τραγούδι στην Κύπρο είχαμε ένα στόχο, να εκπροσωπήσουμε την χώρα μας στη Eurovision! Πήγα τρεις φορές ως σόλο ερμηνεύτρια και άλλες τρεις φορές στα φωνητικά. Έχει κλείσει το κεφάλαιο Eurovision για εμένα, είναι πάρα πολλές οι φορές που πήγα, το έχω ζήσει το όνειρο, το χάρηκα».
Οι Evanescence
«Ποιος θα μου το έλεγε ότι το 2007 θα ανοίξω τη συναυλία των Evanescence, που ήταν και είναι, μια μπάντα που αγαπάω ιδιαίτερα. Είμαι μεγάλη θαυμάστριά τους και είχα την τύχη να τραγουδήσω στην ίδια σκηνή μαζί τους».
Το Ζαΐρ
«Στο Ζαΐρ γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου, πήγε κολέγιο και μετά επέστρεψε στην Κύπρο και γνώρισε τη μητέρα μου. Συγκινείται κάθε φορά που μας λέει ιστορίες από εκείνα τα χρόνια».
Οι Ήρωες
«Για εμένα είναι οι γονείς μου που με έφεραν στη ζωή, μου έμαθαν τα πάντα και θυσίασαν τα πάντα στη δική τους ζωή για να έχουμε εγώ και η αδερφή μου ό,τι επιθυμούμε. Σε αυτούς χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα».
Η Εύη Θεοκλέους και το μπούλινγκ με το όνομά της
«Εύη με φώναζαν όταν ήμουν μικρή στην Κύπρο και μέχρι και σήμερα, η μαμά μου, η αδερφή μου και όσοι με ξέρουν προ-δισκογραφίας με φωνάζουν Εύη. Το όνομα Ευρυδίκη μεγάλωσα για να το αγαπήσω, όταν ήμουν μικρή δεν το ήθελα καθόλου. Ήταν σπάνιο όνομα και τα παιδάκια στο σχολείο με κορόιδευαν για το όνομα αυτό. Μου έλεγαν "Ευρυδίκη το κ@@ίκι" και ήταν ο λόγος που δεν μου άρεσε το όνομά μου. Όταν πήγα στο Παρίσι, οι Γάλλοι καθηγητές και συμφοιτητές μου με ρώτησαν από πού βγαίνει το Εύη και τους είπα Ευρυδίκη. Έχουν μια μεγάλη αγάπη στην αρχαία Ελλάδα και τα ελληνικά ονόματα και μου είπαν "Έχεις τόσο ωραίο όνομα και θες να σε φωνάζουμε Εύη;". Τότε άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία και να χρησιμοποιώ το όνομά μου».
Μνήμες από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο
«Ήταν το 1974 και ήμουν μόλις 6 ετών… Μαζευτήκαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στη Λεμεσό. Ένα μικρό σπιτάκι με μια τεράστια αυλή και με μια κληματαριά. Εκεί έβαλαν τα στρώματα και με το που ξεκίνησε ο πόλεμος άρχισαν να μαζεύονται οι συγγενείς του πατέρα μου που έμεναν στα κατεχόμενα, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Τούρκους. Μέναμε όλοι μαζί κάτω από την κληματαριά. Πολλές και διαφορετικές στιγμές, πολλά και διαφορετικά συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου. Ήμασταν όλα τα παιδάκια μαζί και εκεί που παίζαμε, χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχαμε να κρυφτούμε. Ακούγαμε τις ιστορίες των μεγάλων για τους ανθρώπους που ήταν στον πόλεμο. Αυτό που θυμάμαι σαν παιδί ήταν ότι ο πόλεμος φάνταζε σαν τέρας και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε από αυτό».
Η Κύπρος
«Η πατρίδα μου, το σπίτι μου, τα ωραιότερα χρόνια μου, τα πρώτα πάρτι, οι πρώτοι έρωτες, τα παιχνίδια στην αυλή του παππού και της γιαγιάς, οι φίλες και οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, όλα αυτά μαζί. Είναι ο τόπος που αγαπάω και νοιάζομαι περισσότερο. Είναι ο κρυφός πόθος της επιστροφής. Βέβαια θα επέστρεφα στην Κύπρο, όχι ακόμα όμως».
Ο Μπομπ Κατσιώνης
«Ο άνθρωπός μου, η ζωή μου. Ο άνθρωπος που μοιράζομαι μαζί του τα πάντα στη ζωή μου τα τελευταία επτά χρόνια. Είναι ο άνθρωπος που μου χαρίζει χαμόγελα κάθε μέρα. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που ήρθε ο Μπομπ στη ζωή μου σε μια στιγμή που δεν τον περίμενα. Σε μια στιγμή που έψαχνα τον εαυτό μου, ήθελα να είμαι μόνη μου ή -αν θες- είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Και ο Θεός μου έκανε το καλύτερο δώρο».
Η γειτονιά της στο Νέο Ψυχικό
«Η καινούρια μου γειτονιά. Όλα τα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα έμενα στα Νότια προάστια. Είμαι ερωτευμένη με αυτή την περιοχή. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η γειτονιά. Έχω τα πάντα γύρω μου, βγαίνω κάθε μέρα με το καροτσάκι όπως βγαίνουν οι γιαγιούλες, με τα πόδια. (γέλια)».
Η οικογένεια
«Το Α και το Ω. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την οικογένεια. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια που ξεκινάει από τον παππού και τη γιαγιά. Με πολλούς θείους, πολλά ξαδέρφια. Όλοι αγαπημένοι. Θυμάμαι που μαζευόμασταν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και στήναμε γιορτές, μουσικές, χορούς. Ειδικά οι Λεμεσιανοί είμαστε γλεντζέδες. Λατρεύω την οικογένειά μου. Μου λείπουν οι δικοί μου πάρα πολύ γιατί είναι όλοι τους στην Κύπρο και φροντίζω να πηγαίνω όσο συχνότερα μπορώ».
Στον «Σταυρό του Νότου» με τους Μπλε
«Με τη Τζώρτζια μάς δένει μια πολύ δυνατή φιλία από το 1995 τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Την είχα δει σε ένα κλαμπάκι να τραγουδά και έπαθα πλάκα. Της είχα κάνει πρόταση να συνεργαστούμε. Το 2017 είχαμε κάνει διασκευή μαζί το "Πόσο λίγο με ξέρεις" και από τότε αρχίσαμε να συζητούμε το πότε θα βρεθούμε μαζί επί σκηνής. Να που ήρθε η ώρα λοιπόν να συνεργαστούμε στον Σταυρό του Νότου και αυτό που συμβαίνει εκεί είναι συγκλονιστικό. Ετοιμάζουμε μαζί ένα ντουέτο που λέγεται "Άκου τη Ζωή". Θα κυκλοφορήσει την καινούρια χρονιά και θα συμπεριληφθεί και στο καινούριο μου άλμπουμ που έρχεται -με το καλό- τον Μάρτιο».
Η συνέντευξη με τη Δήμητρα Γαλάνη και την Αλέξια
«Στην εφηβεία έγραφα, μου άρεσε πάρα πολύ να γράφω. Στην Ελευθεροτυπία στην Κύπρο φιλοξενούσαν άρθρα νέων παιδιών. Μου έκαναν πρόταση να γίνω μόνιμη συνεργάτιδα και συμφώνησα. Εκεί, μέσα σε όλα αυτά που είχα γράψει, ήταν και δύο συνεντεύξεις που είχα πάρει από τη Δήμητρα Γαλάνη και την Αλέξια. Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται απίστευτο. Μόλις 15 χρόνων είχα βρεθεί απέναντι από την Δήμητρα Γαλάνη και είχα το θράσος να της πάρω συνέντευξη πριν από τη συναυλία της στο Δημοτικό Θέατρο. Της είχαν πει "θα σου στείλουμε έναν δημοσιογράφο από την Ελευθεροτυπία να σου πάρει συνέντευξη" και συμφώνησε. Και εμφανίστηκε μπροστά της ένα παιδί συνοδευόμενο από τον πατέρα του. Δεν είχα ούτε κασετοφωνάκι ούτε τίποτα, κράταγα σημειώσεις στο χέρι και είχε την υπομονή να μιλάει αργά και να με περιμένει να σημειώνω.
Στην Αλέξια πήγα στο σπίτι της στη Λάρνακα και της πήρα συνέντευξη, και αργότερα βρέθηκα να της κάνω φωνητικά στη Eurovision στο Άσπρο Μαύρο».
Η νόσος Χασιμότο
«Ένα αυτοάνοσο που με ταλαιπωρεί κάποια χρόνια τώρα. Χρειάζεται προσοχή, να κάνεις τις εξετάσεις σου, να παίρνεις τα χάπια σου. Ευτυχώς δεν έχει αρχίσει να με επηρεάζει, πέρα από την ψυχολογία μου, τη διάθεση ή ότι αισθάνομαι πάρα πολύ κουρασμένη».
* Eυχαριστούμε για τη φιλοξενία το MiraMe Athens Boutique Hotel, Ερμού 118, Αθήνα. Τηλ.: 21 5215 1930
Το ταξίδι στη ζωή και την πορεία της Ευρυδίκης έγινε με «όχημα» τις εξής λέξεις (αλφαβητικά):
Aθήνα 1989
Βοστόνη
Γιώργος Θεοφάνους
Διαγωνισμός Eurovision
Εvanescence
Ζαΐρ
Ήρωες
Θεοκλέους Εύη
Ιστορία από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο
Κύπρος
Λεωνίδας Μαλένης
Μπομπ Κατσιώνης
Νέο Ψυχικό
Ξεκίνημα
Οικογένεια
Παρίσι
Ροκ
Συνέντευξη από τη Δήμητρα Γαλάνη και την Αλέξια / Σταυρός του Νότου με Μπλε
Τατουάζ
Υπερήφανη
Φόβοι
Χασιμότο Θυρεοειδίτιδα
Ψυχοθεραπεία
Ωριμότητα / Ωραίο Φινάλε
Διαβάστε επίσης
Ο Δημήτρης Μπάσης έπαιξε το Λόττο της ζωής του και κέρδισε
Κωστής Μαραβέγιας: Η ρόδα με σπούδασε, με έντυσε, μου έδωσε να φάω
Τα γήινα χρόνια είναι λίγα για το αστείρευτο ταλέντο του Θανάση Αλευρά
