Η απόκοσμη ησυχία της ελληνικής αντιπολίτευσης για τη Γάζα

Οι στιγμές που ζούμε είναι περισσότερο από κρίσιμες. Είναι καθοριστικές για τις επόμενες δεκαετίες. Σε τέτοιες περιόδους, οι πολλές λέξεις είναι περιττές. Ίσως, να είναι και ένας τρόπος αποφυγής της πραγματικότητας.

Δε χρειάζονται λοιπόν πολλές περιγραφές για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Όλοι τα γνωρίζουν, όμως αρκετοί επιμένουν να κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Είναι πάντα πιο βολικό αυτό άλλωστε.

Βρισκόμαστε σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα. Η πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα εγκληματική πολιτική που οδηγεί σε έναν καλά υπολογισμένο λιμό τον παλαιστινιακό πληθυσμό που ζει εδώ και δεκαετίες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, έχει δολοφονήσει πάνω από 50.000 ανθρώπους που υπό ζούσαν υπό την παράνομη κατοχή του, χρησιμοποιεί τον κατάλογο των εγκλημάτων πολέμου ως μία «to do list» και σε κάθε ευκαιρία οι στρατιώτες του επιβεβαιώνουν όχι μόνο τη σκληρότητά τους, αλλά και τον σαδισμό τους απέναντι σε έναν «ξυπόλητο» λαό.

Όσο συμβαίνουν αυτά, σε όλο τον κόσμο, μπορεί οι κυβερνήσεις να αποκαλύπτονται ως προς τις δεσμεύσεις που έχουν προς το κράτος του Ισραήλ, όμως οι αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται σε επίπεδα που δεν είχαμε ξαναδεί στο παρελθόν.

Στην Ελλάδα από την άλλη, επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία με την ευθύνη της κυβέρνησης που έχει πάρει ανοιχτά και ενεργά θέση στο πλευρό του Ισραήλ, αλλά και της αντιπολίτευσης που πολύ συχνά δείχνει να βρίσκεται σε ακόμη πιο άβολη θέση και από αυτήν της κυβέρνησης.

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με κατεβασμένο κεφάλι

Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν ως παρατηρητές τη χώρα να βουλιάζει στην ανυποληψία με την οποία θα την κρίνει η ιστορία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επέτειος μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Οι ανακοινώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και του Σωκράτη Φάμελλου μοιάζουν γραμμένες από το ίδιο χέρι, προτιμούν να διατηρούν τέτοιες ημέρες στο «μουσείο» της Ιστορίας, αντί να το συνδέουν με τη σημερινή σφαγή. Διαλέγουν τα θύματα και τους θύτες που προτιμούν και εκδίδουν ανακοινώσεις με μηδενική επιδραστικότητα.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να αποτινάξει από πάνω του τη «ρετσινιά» της καλής σχέσης του Ανδρέα Παπανδρέου με τους Παλαιστίνιους και ιδιαίτερα με τον Γιάσερ Αραφάτ. Κάθε ανακοίνωσή του για το θέμα είναι και μια ζωντανή απόδειξη αυτής της προσπάθειας. Ίσες αποστάσεις, δήθεν θεσμικότητα που καλύπτει τη φοβικότητα, αποφυγή «κακών λέξεων» όπως κατοχή, γενοκτονία, εθνοκάθαρση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έσπευσε να επισκεφτεί την έκθεση DEFEA όπου το βασικό «έκθεμα» ήταν η, δοκιμασμένη σε παλαιστινιακή σάρκα, πραμάτεια των 33 ισραηλινών πολεμικών βιομηχανιών. Μόνο του άγχος φαίνεται να είναι το πότε θα ολοκληρωθεί η ενεργειακή σύνδεση με το Ισραήλ, μην τύχει και αργήσουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, φέροντας το βάρος της πιο φιλοϊσραηλινής κυβέρνησης που πέρασε από την Ελλάδα (με την εξαίρεση της σημερινής) και με την εμμονή του σε μια κακώς εννοούμενη θεσμικότητα, αρκείται σε ανώδυνες αναφορές και ανακοινώσεις και μηδενική δράση. Την αστεία «πολιτική» του πρώην προέδρου του που περιελάμβανε (ακυρωμένα) ραντεβουδάκια με την AIPAC στις ΗΠΑ και επισκέψεις στη Ραμάλα, ακολούθησε η σοβαρότερη πολιτική της άβολης σιωπής.

Τις τελευταίες δύο μέρες και τα δύο κόμματα «ισοπέδωσαν» τον Μητσοτάκη ρωτώντας τον αν διαφωνεί με τις ανακοινώσεις αρκετών ηγετών που ζητούν κατάπαυση του πυρός και είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας. Ε, ναι λοιπόν, διαφωνεί και το δείχνει έμπρακτα ο άνθρωπος με κάθε ευκαιρία. Τι θα κάνετε για αυτό;

Ας παρακολουθήσουν πως μιλάνε για αυτό το θέμα σε άλλους πρωθυπουργούς, εκπρόσωποι κομμάτων με πολύ μικρότερη αγωνιστική ιστορία από τα δικά τους και ας πάρουν παράδειγμα για το τι πρέπει να κάνουν αν δε θέλουν η ιστορία να τους καταγράψει ως τους πιο βολικούς πασιφιστές.

Αντιπολίτευση υπό των προσδοκιών

Αντίστοιχη κριτική μπορεί να γίνει και για τα μικρότερα κόμματα της Βουλής.

Το ΚΚΕ πραγματοποίησε μαζικές διαδηλώσεις κατά την πρώτη φάση της επίθεσης, έλαβε μια θαρραλέα θέση τον Οκτώβριο του 2023 και θα μπορεί πάντα να υπενθυμίζει τη σημαντική συμβολική νίκη των λιμενεργατών όταν εμπόδισαν το φόρτωμα πολεμοφοδίων προς το Ισραήλ στο λιμάνι του Πειραιά. Όμως τους τελευταίους μήνες, η στάση του δείχνει μετριασμένη, τη στιγμή μάλιστα που η επίθεση κλιμακώνεται και λαμβάνει ασύλληπτες διαστάσεις. Απουσίασε από την κεντρική πορεία για την επέτειο της Νάκμπα και απουσίασε επί της ουσίας από οποιαδήποτε πρωτοβουλία για ακύρωση της ξεπλυματικής έκθεσης DEFEA, στέλνοντας «ένα ταξί» διαδηλωτές, έτσι για την τιμή των όπλων (pun intended) και για τις φωτογραφίες στον 902.gr.

Η Πλεύση Ελευθερίας έχει πάρει διαζύγιο από κάθε άλλο θέμα που δεν ξεκινάει με τη λέξη Τέμπη, ίσως και ελπίζοντας ότι τα περίπλοκα δίκτυα λήψης αποφάσεων της επιτρέψουν να παραμείνει για λίγο ακόμη στην επιφάνεια των δημοσκοπήσεων, με την προϋπόθεση να μην ενοχλεί, ή τουλάχιστον να ενοχλεί μόνο όσους προεδρεύουν στη Βουλή.

Η Νέα Αριστερά έχει στελέχη που αναδεικνύουν με ένταση το θέμα, όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος, όμως το ενοχικό σύνδρομο του κόμματος φαίνεται να είναι πολύ ισχυρό. Βλέπετε, τα περισσότερα στελέχη της υπήρξαν υπουργοί της φιλοϊσραηλινής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που «έδεσε» τη χώρα στο άρμα του Ισραήλ με στρατιωτικές και οικονομικές «αλυσίδες». Η ανάρτηση της παλαιστινιακής σημαίας στα εκλογικά της περίπτερα την περίοδο των ευρωεκλογών ήταν μια ωραία ιδέα, αλλά μάλλον όλες αυτές οι σημαίες χρησιμοποιήθηκαν μετά τις ευρωεκλογές για να καλύψουν την έλλειψη δράσης και λόγου.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια λανθασμένη άποψη ότι η διαιρετική τομή «Αριστεράς - Δεξιάς» εφαρμόζεται και στο δίπολο «Παλαιστίνη - Ισραήλ». Όπως δεν είναι προνόμιο της αριστεράς η εναντίωση στον φασισμό, το Ολοκαύτωμα, και το Απαρτχάιντ, έτσι και σήμερα δεν είναι προνόμιό της η εναντίωση απέναντι στη Γενοκτονία, την εθνοκάθαρση, την κλοπή περιουσιών, την καταστροφή σοδειών, τη σφαγή κοπαδιών κτηνοτρόφων, τη δολοφονία οικογενειών και εργαζομένων, τον βιασμό κρατουμένων.

Η Δεξιά έχει μεγάλη ευθύνη να σταθεί απέναντι σε όλα αυτά, όμως ένα άλλο ενοχικό σύνδρομο που βαραίνει την Ελληνική Λύση την εμποδίζει από το να ανοίξει το στόμα της. Έχει ενσωματώσει όλη την ισραηλινή κρατική προπαγάνδα περί «αντισημιτισμού» όποιου τολμήσει να εκφραστεί κατά του εγκλήματος και με το παρελθόν της συγκατοίκησης στο ΛΑΟΣ, επιλέγει συνειδητά τη σιωπή.

Για τους υπερ-χριστιανούς της Νίκης από την άλλη, τα διδάγματα της θρησκείας φαίνεται πως αφορούν μόνο θέματα λογοκρισίας της τέχνης, βιβλιοκριτικές σχολικών βιβλίων και εσωκομματικών «βυζαντινισμών». Για την ιστορική γη της Παλαιστίνης, το δράμα των κατοίκων της Βηθλεέμ, της Ναζαρέτ, δεν έμαθαν τα νέα.

Το έγκλημα, η συνενοχή και το βάρος της ιστορικής ευθύνης

Τα ελληνικά κόμματα δείχνουν να μην κατανοούν ότι διανύουμε τις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας.

Η εγκληματική πολιτική του Ισραήλ και η χυδαία ανοχή της Δύσης και των αραβικών κρατών κινδυνεύουν να ανατρέψουν κάθε θεσμό της ανθρωπότητας που σχεδιάστηκε έτσι ώστε το «ποτέ ξανά» που ειπώθηκε κάποτε για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων να υποστασιοποιηθεί.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει πλευρά σε όλο αυτό με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Θα ακολουθεί τις επιταγές των ΗΠΑ και του Ισραήλ μέχρι να σβήσει ο ήλιος, με την ελπίδα ότι ΗΠΑ και Ισραήλ θα παραμείνουν «φίλοι» και ότι Ισραήλ και Τουρκία θα παραμείνουν «εχθροί». Το τι θα γίνει αν χαλάσει κάποια από αυτές τις δύο ισορροπίες, ας το φανταστεί ο καθένας μόνος του.

Η αντιπολίτευση όμως δεν έχει καμία δικαιολογία. Τουλάχιστον όχι κάποια ορθολογική δικαιολογία που να μπορεί να πει δημόσια. Εκτός κι αν η στρατηγική μαζική εξαγορά ακίνητης περιουσίας (γη και σπίτια) που πραγματοποιεί την τελευταία δεκαετία το Ισραήλ στην Ελλάδα, αποτελεί από μόνο του κάποια εξήγηση.

Ανέχεται ένα έγκλημα στο οποίο γίνεται συνένοχη η Ελλάδα, ελπίζοντας ότι το ιστορικό βάρος της συνενοχής θα πέσει μόνο στον Κυριάκο Μητσοτάκη και όχι σε όλους όσους δεν έκαναν τίποτα, ή έστω πολύ λίγα, για να το εμποδίσουν.