Η φρίκη των παιδιών στον Άγιο Παντελεήμονα και η «αρρωστημένη» κοινωνία μας

Ακόμα και η πρόεδρος του δικαστηρίου «λύγισε» μπροστά στην φρίκη που ζούσαν τα τρία παιδιά που βρέθηκαν υποσιτισμένα να ζουν σε ένα σπίτι γεμάτο κατσαρίδες και ποντίκια στον Άγιο Παντελεήμονα. Η δικαστής ζήτησε να σταματήσει η προβολή των βίντεο και των εικόνων την ώρα της ακροαματικής διαδικασίας - «Δεν αντέχω άλλο, σταματήστε» είπε.

Και να θες να βρεις μια δικαιολογία για όλους αυτούς τους γονείς – τέρατα που εμφανίζονται στην επικαιρότητα, άλλοι να σκοτώνουν, άλλοι να βιάζουν κι άλλοι να αφήνουν τα παιδιά τους να τα τρώνε κατσαρίδες και ποντίκια, δεν μπορείς…

Καμία δικαιολογία, κανένα σκεπτικό που να μπορεί να χωρέσει ανθρώπινος νους. Προφανώς δεν έχουν ούτε στάλα μητρικού ή πατρικού ενστίκτου και τέτοια φαινόμενα παίρνουν συνεχώς διαστάσεις επιδημίας στην ελληνική κοινωνία. Μια δικαιολογία θα μπορούσε να είναι ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ορισμένων ψυχικά ασθενών… Δεν το δέχομαι. Καμία ψυχική ασθένεια δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για κάθε ανώμαλο ή κάθε ανώμαλη που φέρνει παιδιά στον κόσμο και στη συνέχεια εγκληματεί εναντίον τους. Αυτή η τελευταία μάνα – τέρας στον Άγιο Παντελεήμονα «έφαγε» οκτώ χρόνια χωρίς αναστολή. Ε και; Θα αλλάξει; Θα γίνει καλύτερη μάνα σε οκτώ χρόνια; Θα αγαπήσει τα παιδιά της; Και 40 χρόνια να της επιβληθεί κάθειρξη, θα μεταμορφωθεί από κτήνος σε άνθρωπο;

Το πρόβλημα είναι χειρότερο από όσο το ακουμπάμε επιφανειακά. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας «ασθενεί» και όχι μόνο ψυχιατρικά, ηθικά, κοινωνικά, αξιακά. Κλονίζεται και διαλύεται μέρα με τη μέρα ο θεσμός και ο δεσμός της οικογένειας. Από εκεί ξεκινούν όλα. Μια κοινωνία που μετέτρεψε και υποβάθμισε αυτό τον ιερό δεσμό της οικογένειας, της μητρότητας και της πατρότητας σε ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης… Μια κοινωνία που υποβαθμίζει σταθερά την έννοια της μάνας και του πατέρα στο… αδιάφορο γονέας 1 και γονέας 2. Αυτά δεν μας λένε οι «προχώ» και οι δήθεν προοδευτικοί; Το «έγκλημα» είτε είναι στην Πάτρα, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα, είτε στα Γλυκά Νερά έχει βαθύτερες ρίζες, κοινωνιολογικές και όσο το αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά δεν πρόκειται να το περιορίσουμε. Η ψευδαίσθηση ότι είναι απλά κάποια μεμονωμένα περιστατικά είναι το άλλοθι μιας κοινωνίας που καταρρέει και ξεπέφτει σε αγελαία ένστικτα και βάρβαρες συμπεριφορές.

Η ελληνική κοινωνία τείνει να γίνει «αρρωστημένη» κι όχι «άρρωστη». Δεν ξέρω αν αντιλαμβανόμαστε όλοι τη διαφορά των εννοιών.