Μαζί με τον «Φραπέ» φταίνε και αυτοί που τον έκαναν «μάγκα»…

Η Ελλάδα του «φραπέ» είναι η χώρα που σιχαινόμαστε. Είναι η χώρα της ρεμούλας, της λαμογιάς, του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», του «πηδάω και δέρνω», του «εγώ είμαι το κράτος». Κι είναι τέτοια η δύναμη που είχαν αυτοί οι τύποι, που ακόμη και μέσα στη Βουλή, κουνάνε το δάχτυλο και απειλούν. Γιατί έτσι έμαθαν. Γιατί έτσι τους έμαθαν.

Ο «Φραπές» δεν έγινε από μόνος του «μάγκας». Τον έκαναν οι ισχυροί φίλοι του. Είτε για τη μοιρασιά είτε για τα ψηφαλάκια. Και με αυτόν τον αέρα ακόμη και τώρα που τον έπιασαν με τη γίδα στην πλάτη, θεωρεί ότι μπορεί να μας κοροϊδεύει όλους και επικαλούμενος το δικαίωμα της σιωπής να πουλάει όχι απλά τρέλα αλλά τσαμπουκά. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε αυτοί που εξέθρεψαν αυτό το «τέρας», το οποίο τρώει τα σωθικά αυτής της χώρας και μαζί αυτά του κάθε έντιμου πολίτη που νιώθει ηλίθιος για την εντιμότητα του. Όλοι αυτοί που εδώ και χρόνια νταραβερίζονταν με τον «Φραπέ» και του έκαναν τα χατίρια. Όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν τους αδέκαστους και τους άμεμπτους. Που κάνουν ότι δεν τον ξέρουν.

Ο «Φραπές» δεν είναι απλά ένας τύπος που κατηγορείται ότι έφαγε λεφτά. Είναι νοοτροπία και τρόπος ζωής. Είναι η Ελλάδα της βυσματοκρατίας. Του όχι «τι δουλειά κάνεις;» αλλά «πόσα λεφτά βγάζεις;». Κι αυτή η χώρα δεν προέκυψε τώρα. Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας… Και λειτουργεί εδώ και δεκαετίες υπεράνω όλων. Και κυρίως του νόμου. Αυτού που είναι σκληρός απέναντι στον φουκαρά και ανύπαρκτος απέναντι στους «φραπέδες» και τα αφεντικά τους. Το κράτος. Αυτό που χωρίζει τους πολίτες σε Ελληναράδες και Ελληνάκους. Που μπαζώνει και ξεμπαζώνει ανάλογα με την περίσταση. Και που έχει κάνει τη δικαιοσύνη μια κούφια λέξη. Μια έννοια που διαρκεί όσο ένας φραπές…

Διαβάστε επίσης