Άριελ Κωνσταντινίδη: «Όταν οι γονείς μου με πήραν από τη Βουγιουκλάκη παρουσίασα ψυχοσωματικά»

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Queen, η Άριελ Κωνσταντινίδη μίλησε ανοιχτά για την εγκυμοσύνη της, τη σχέση της με την εικόνα της σε αυτή τη μεταβατική περίοδο, αλλά και για τις βαθιές πληγές του παρελθόντος.

Η ηθοποιός αποκάλυψε πως ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας ένα παιδί που τελικά γεννήθηκε, σε αντίθεση με προηγούμενες εγκυμοσύνες της μητέρας της, οι οποίες διακόπηκαν με εκτρώσεις. Η μητέρα της, όπως αναφέρει η ίδια, αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχικά προβλήματα και παρουσίαζε έντονα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, ασκώντας πάνω της χειριστική και ψυχολογική πίεση. Δεν την αποδεχόταν, δεν τη θεωρούσε αρκετή, και αυτό είχε βαρύ αντίκτυπο στην ψυχολογία της Άριελ.

Η επίδραση αυτής της οικογενειακής δυναμικής αποτυπώθηκε στο σώμα της, οδηγώντας σε διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα, μεταξύ των οποίων και ένα μη διαγνωσμένο αυτοάνοσο νόσημα (Χασιμότο), που συνέβαλε σε αποβολές στο παρελθόν. Αν και ένιωθε έντονη ανασφάλεια με το σώμα της μετά τα 40, η πρώτη της εγκυμοσύνη ήταν καλοδεχούμενη και λειτούργησε απελευθερωτικά. Πλέον, στα 53 της χρόνια, διανύει δεύτερη εγκυμοσύνη, που προέκυψε μέσω δωρεάς ωαρίου και σπέρματος. Παρότι έχει δεχθεί έντονη κριτική κυρίως από άλλες γυναίκες η ίδια δηλώνει πως ποτέ δεν ένιωσε πιο βέβαιη για τις επιλογές της.

«Από τα ψυχοσωματικά που έχω περάσει, θυμάμαι έντονους εντερικούς κολικούς από την εφηβεία. Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα, μέσα από νέες έρευνες, πως τέτοια συμπτώματα εκδηλώνονται συνήθως δύο χρόνια μετά από ένα ψυχολογικό τραύμα. Έτσι γύρισα πίσω τον χρόνο και κατάλαβα τι είχε προηγηθεί», εξομολογήθηκε.

Η περίοδος εκείνη συμπίπτει με την απότομη διακοπή της συνεργασίας της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Όπως αναφέρει, οι γονείς της αποφάσισαν ξαφνικά, χωρίς τη δική της συμμετοχή ή συναίνεση, να σταματήσει να εμφανίζεται στις παραστάσεις, επικαλούμενοι κόπωση και την ανάγκη να συνεχίσει το σχολείο παρότι η σχολική της πορεία ήταν κανονική. Δεν της δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσει κανέναν, ούτε να εκφράσει τη θλίψη της για το απότομο τέλος αυτής της εμπειρίας. «Ήξερα να βάζω σε λέξεις αυτό που ένιωθα, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό που η μητέρα μου όριζε ως "σωστό"», σημείωσε, περιγράφοντας ένα περιβάλλον γεμάτο ανταγωνισμό και ψυχολογική βία.

Όπως περιέγραψε, γεννήθηκε σε μια οικογένεια όπου οι δύο αδερφές της ήταν ήδη στην εφηβεία με διαφορά 14-15 ετών από την ίδια. Η άφιξή της έγινε μετά από επιμονή του πατέρα της και πολλή προσπάθεια, καθώς η μητέρα της είχε σταματήσει προηγούμενες εγκυμοσύνες. «Ερχόμουν, ίσως, ως "σωτήρας". Το σπίτι, όμως, είχε πολλή λύπη. Δεν έφευγε ποτέ. Τότε το ένιωθα σαν μοναξιά…», ανέφερε με συγκίνηση.

Διαβάστε επίσης