Ντιόγκο Ζότα: Η Λίβερπουλ τον αποχαιρέτησε με τραγούδια, αλληλεγγύη και μια νίκη

Στις 13 Ιουλίου, η Λίβερπουλ επέστρεψε στο χορτάρι. Όχι για να μετρήσει δυνάμεις ή να δοκιμάσει τακτικές σε ένα φιλικό προετοιμασίας, αλλά για να σταθεί όρθια μπροστά σε μία απώλεια που δεν χωρά σε στατιστικά και πίνακες. Ο Ντιόγκο Ζότα, μόλις 28 ετών, δεν ήταν εκεί. Κι όμως… ήταν παντού.

Η φιλική αναμέτρηση απέναντι στην Πρέστον στο γήπεδο Ντίπντεϊλ, σύμφωνα με το «The Athletic» των New York Times, μετατράπηκε σε ένα ζωντανό μνημόσυνο, ένα σκηνικό που τίμησε την παρουσία του Πορτογάλου επιθετικού και την τραγική του αποχώρηση, μαζί με τον μικρό του αδερφό, Αντρέ Σίλβα, έπειτα από τροχαίο δυστύχημα στην Ισπανία.

Η σιωπή που «μίλησε» πιο δυνατά από όλα

Το κλίμα στο γήπεδο δεν είχε τίποτα το φιλικό. Ήταν βαρύ, συμβολικό, σχεδόν τελετουργικό.

Οι δύο ομάδες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με μαύρα περιβραχιόνια. Ο αρχηγός της Πρέστον, Μπεν Γουάιτμαν, κατέθεσε ένα στεφάνι μπροστά στην εξέδρα των φιλάθλων της Λίβερπουλ. Οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες. Στο 20ό λεπτό, μία ψηφιακή φωτογραφία του Ζότα και του αδερφού του προβαλλόταν στην οθόνη του σταδίου ως φόρος τιμής στον αριθμό που φορούσε. Στη θέση του ενός λεπτού σιγής, υπήρχε μία αιώνια σιγή στην καρδιά κάθε θεατή.

Η Κλαούντια Ρόουζ Μαγκουάιρ τραγούδησε ζωντανά το «You’ll Never Walk Alone». Κανείς δεν το τραγούδησε. Άκουγαν. Και όταν ήρθε η σειρά του κόσμου να συμμετάσχει το έκαναν με τρεμάμενες φωνές και σφιγμένες γροθιές.

“Oh, he wears the No 20,

He will take us to victory,

And when he’s running down the left wing,

He’ll cut inside and score for LFC,

He’s a lad from Portugal,

Better than Figo don’t you know,

Ohhh, his name is Diogo.”

«Ω, φοράει το νούμερο 20,

Θα μας οδηγήσει στη νίκη,

Και όταν τρέχει στην αριστερή πτέρυγα,

Θα μπει μέσα και θα σκοράρει για την LFC,

Είναι ένα παλικάρι από την Πορτογαλία,

Καλύτερος από τον Φίγκο δεν ξέρετε,

Ωχ, το όνομά του είναι Ντιόγκο».

Ένα παιχνίδι που δεν έκρινε τίποτα… κι όμως τα έκρινε όλα

Το τελικό σκορ 3-1 υπέρ της Λίβερπουλ δεν είχε καμία σημασία. Αντίθετα, κάθε γκολ έκρυβε μέσα του έναν ύστατο χαιρετισμό.

Ο Κόνορ Μπράντλεϊ άνοιξε το σκορ με μία ήρεμη υπόκλιση.

Ο Ντάργουιν Νούνιες στο δεύτερο γκολ μιμήθηκε την αγαπημένη κίνηση του Ζότα, όταν εκείνος πανηγύριζε με τον δικό του τρόπο: σαν gamer, ήρεμος, χαμογελαστός, αληθινός.

Ο Κόντι Χάκπο στο τρίτο γκολ έκανε το ίδιο. Ήταν ένας τρόπος να πουν: «Ακόμη είσαι εδώ».

Στο τέλος του αγώνα οι παίκτες μαζεύτηκαν μπροστά στην κερκίδα. Δεν υπήρχαν χειροκροτήματα. Μόνο ένα όνομα που ακουγόταν ξανά και ξανά: Ζότα.

Ο Άρνε Σλοτ και η ανθρώπινη πλευρά του ποδοσφαίρου

Ο προπονητής της Λίβερπουλ, Άρνε Σλοτ, δεν έκρυψε τίποτα. «Πριν από την τακτική, πριν από τα σχέδια, αυτό που νιώθαμε ήταν θλίψη», είπε. «Ο Ζότα δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος παίκτης, ήταν κάποιος στον οποίο απευθυνόμουν όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Πάντα ήξερε τι να κάνει».

Αναφέρθηκε στην ανάγκη να επιτρέψει στους παίκτες του να ζήσουν τον πόνο όπως νιώθουν: «Αν θέλουμε να γελάσουμε, θα γελάσουμε, αν θέλουμε να κλάψουμε, θα κλάψουμε. Αν θέλουν να προπονηθούν, μπορούν να προπονηθούν, αν δεν θέλουν να προπονηθούν, δεν μπορούν να προπονηθούν. Αλλά να είσαι ο εαυτός σου, μην νομίζεις ότι πρέπει να είσαι διαφορετικός από ό,τι σου λένε τα συναισθήματά σου».

Ένα νούμερο που έγινε αιώνιο

Η διοίκηση της Λίβερπουλ ανακοίνωσε την οριστική απόσυρση της φανέλας με το Νο 20, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για τον σύλλογο. Η απόφαση δεν ήταν απλώς μια τυπική πράξη. Ήταν υπόσχεση. Ότι η μνήμη του Ζότα θα μείνει άσβεστη, όχι μόνο στη συλλογική συνείδηση, αλλά και στον οργανισμό της ομάδας που υπηρέτησε με αυθεντικότητα.

Παράλληλα, γνωστοποιήθηκε ότι ο σύλλογος θα συνεχίσει να καταβάλλει το υπόλοιπο του συμβολαίου στην οικογένεια του Ζότα. Γιατί κάποια χρέη δεν είναι νομικά. Είναι ηθικά.

Όταν η ψυχή υπερισχύει του αποτελέσματος

Το φιλικό με την Πρέστον δεν ήταν το πρώτο ματς της χρονιάς. Ήταν μια υπενθύμιση του γιατί το ποδόσφαιρο και κάθε άθλημα είναι κάτι περισσότερο από νίκες και ήττες. Είναι άνθρωποι. Συναισθήματα. Απώλειες. Μνήμες.

Ο Ντιόγκο Ζότα δεν έφυγε απλώς από τη ζωή. Άφησε πίσω του ένα παράδειγμα ήθους, αφοσίωσης και ταπεινότητας. Μια κληρονομιά που θα φωτίζει το Άνφιλντ και κάθε γήπεδο που εκείνος τίμησε.

Επίλογος; Όχι ακόμα.

Η ιστορία του Ζότα δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται σε κάθε παιδικό βλέμμα που τον μιμείται. Σε κάθε νέα γενιά που θα ακούσει για εκείνον. Σε κάθε πάσα, κάθε πανηγυρισμό που θα θυμίζει όχι απλώς έναν ποδοσφαιριστή, αλλά έναν άνθρωπο που αγάπησε, που πάλεψε, και που δεν ξεχνιέται.

Γιατί όπως λέει και το τραγούδι: «You’ll Never Walk Alone».