Η ειρήνη πάνω από όλα, αλλά με ενδεχόμενα νέα «Ίμια», παύει να έχει νόημα
Ο κόσμος προοδεύει, παρά τα προβλήματα, παλιά και νέα, που παραμένουν άλυτα και διευρύνονται, και μια απόδειξη για αυτό είναι η μακρά περίοδος ειρήνης που διανύει η χώρα μας -παρά το ότι στην ευρύτερη γειτονιά μας ο πόλεμος και ο θάνατος δυστυχώς είναι ο κανόνας. Η διατήρησή της είναι το μεγάλο ζητούμενο, ωστόσο, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, αυτό πρέπει να γίνεται με ένα αναλογικό «τίμημα».
Και η απώλεια εδάφους ή κυριαρχίας, για ένα έθνος το οποίο έχει χύσει τόσο αίμα για να πετύχει αυτές τις κατακτήσεις, πρέπει να είναι εκτός συζήτησης. Δηλαδή, ποτέ ξανά «νέα Ίμια».
Όποιος δεν βλέπει -που δεν νομίζω να υπάρχει και κανείς, που να ενδιαφέρεται έστω και λίγο για την ανεξαρτησία της πατρίδας του- ότι οι καταστάσεις οι οποίες έρχονται ή ήδη ζούμε θυμίζουν περισσότερο τον μεσοπόλεμο, παρά την ευημερία και τη σχετική ηρεμία της εποχής του τέλους του Ψυχρού Πολέμου, πλανάται πλάνην οικτράν.
Η «φιλία» κι η ηρεμία με την Τουρκία, που έτυχε και ξεκίνησε λόγω του σεισμού στη γείτονα και υποτίθεται ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, θα τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες όταν απλά οι γείτονες νιώσουν «έτοιμοι». Τι άλλαξε από το καλοκαιρί του 2020; Ουσιαστικά τίποτα…
Ήδη οι γείτονες νιώθουν λίγο περισσότερο έτοιμοι, από τη στιγμή που ο εκβιασμός τους πέρασε -γιατί άραγε- και εξασφάλισαν τα πολυπόθητα F-16 που υποτίθεται ότι δεν θα έπαιρναν ποτέ, αποκαθιστώντας τις ισορροπίες στο Αιγαίο, εάν θεωρήσουμε ότι μέχρι τώρα είχαμε κάποια σχετική υπεροπλία. Καλή κίνηση η «απάντηση» με τα F-35, αλλά όχι απαραίτητα και εγγύηση ασφάλειας βάσει της προβεβλημένης μας ισχύος…
«Δεν σταματάμε μετά το πέταγμα των εχθρών μας στη θάλασσα της Σμύρνης», έσπευσε να πει ο Ερντογάν την επόμενη της συμφωνίας για τα F-16 του, και πάλι καλά που δεν κρύβεται, γιατί η από εδώ πλευρά, έχει την τάση να κοιμάται εύκολα ή να θεωρεί ότι μια ριζοσπαστικοποιημένη ισλαμική κοινωνία -τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της- που γεννιέται και μεγαλώνει με τις «ένδοξες εποχές» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα περιορίσει τις επιδιώξεις της για να μας χαριστεί.
Αναλυτές και καλοί γνώστες της κατάστασης, όσο και των νέο-οθωμανικών οραμάτων, κρούουν διαρκώς τον κώδωνα του κινδύνου, θεωρώντας σημαντικό το «πότε» και όχι το «αν», κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ξανά, δύσκολες καταστάσεις -ή πολύ δύσκολες- στο Αιγαίο ή και αλλού.
Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι θα είμαστε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, γνωρίζοντας ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ήττα περισσότερο ή λιγότερο επώδυνη -άλλωστε τα Ίμια τι ήταν- το μόνο που θα μπορούσε να επιφέρει θα ήταν μετάθεση τους προβλήματος απλά για τους επόμενους. Κάποιοι λένε, ότι αυτό ακριβώς συνέβη και στα Ίμια, όταν ο στόλος μας είχε «κλειδωμένο» τον τουρκικό, αλλά προτιμήθηκε η υποχώρηση και οι ευχαριστίες στους Αμερικάνους, παρά μια δυναμική λύση υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας, που θα έκοβε -πιθανόν- την όρεξη για νέες επιδιώξεις. Για κάποιο διάστημα...
Κι όπως είπε ο Νίκος Βλαχάκος, αδερφός του ενός αδικοχαμένου ήρωα των Ιμίων, σε συνέντευξή του στο Newsbomb.gr:
«Εύχομαι να μην έρθει ξανά καμία νύχτα που θα κοιμόμαστε υπερήφανοι Έλληνες και θα ξυπνάμε ταπεινωμένοι σύμμαχοι»…
Δημοφιλείς Ειδήσεις
