Το brain drain σε μία Ελλάδα που χάνεται

Ανάμεσα σε αυτά τα μυαλά, οι συμμαθητές μας, οι φίλοι μας, τα παιδιά μας, τα ελληνόπουλα που θα πήγαιναν μπροστά αυτόν τον τόπο. Τα ελληνόπουλα που σήμερα θα ψήφιζαν. Και κυρίως, τα ελληνόπουλα που θα ψήφιζαν χθες, τότε που η χώρα παρέπαιε και είχε γίνει ο περίγελος ολόκληρης της Ευρώπης. Αντ’ αυτού, νίκησε η αποχή και μία… γιαλαντζί αριστερά βρέθηκε να μας περιπαίζει και να διασύρει ό,τι αγαπήσαμε πιο πολύ: Τη χώρα μας την ίδια.

Μία χώρα που ταλαιπωρήθηκε, που έγινε ο «σάκος του μποξ», όταν έπρεπε να απορροφήσει το προσφυγικό και που βγήκε στη σέντρα, όταν έπρεπε να αναγνωρίσει τα Σκόπια σαν Μακεδονία. Και όλα αυτά επειδή κάποιοι, αντί να οδηγήσουν ένα πλοίο στη στεριά, επίλεξαν να κάνουν ό,τι μπορούν για να το ρίξουν στα βράχια. Τυχάρπαστοι; Καρεκλοκένταυροι; Ή απλά και ξεκάθαρα ανίκανοι; Η ιστορία έχει αρχίσει ήδη να γράφεται.

Το ζήτημα είναι πως τα παιδιά μας τα έδιωξαν. Απόδειξη; Από τους Έλληνες που έχουν μετοικήσει σε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ, το 31,4% είναι απόφοιτοι Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat (2017). Και ο αριθμός χρόνο με το χρόνο αυξάνεται.

Έκαναν τα πάντα για να διώξουν εκείνους που μπορούσαν, τους ικανούς. Έκλεισαν τις τράπεζες, «στράγγιξαν» τα ταμεία, αποτελείωσαν Εκπαίδευση και σύστημα Υγείας, έδωσαν καρέκλες στους συμμαθητές και τους κολλητούς τους, έριξαν «μαύρο» στην ενημέρωση, προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν με ανύπαρκτα σκάνδαλα. Και αν δεν κρύβεται πολιτική σκοπιμότητα πίσω από όλα αυτά τότε τι άλλο μπορεί να το εξηγήσει; Όλα για την καρέκλα.

Έλληνες επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι, μπορεί να διαπρέπουν σήμερα στο εξωτερικό, όμως νυχθημερόν ποθούν να δουν ξανά τη χώρα τους ψηλά. Ποθούν να επιστρέψουν, ακόμη και με λιγότερα. Το μόνο που θέλουν, είναι μια ευκαιρία και μία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι πολλά, είναι τα αυτονόητα.