«Μάνο δεν σε ξεχνάμε»

Ποιος να μην έχει έστω σιγοψιθυρίσει ένα από τα τραγούδια του.. Ποιος Έλληνας, δεν ξέρει ή δεν έχει χορέψει «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».. Ποιός μπορεί να ξεχάσει έναν από τους κορυφαίους Έλληνες μουσικοσυνθέτες.. τον Μάνο Λοΐζο.

Ο «δικός μας Μάνος» γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1937, στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς στη Λάρνακα της Κύπρου και σε ηλικία εφτά ετών η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Από τα μαθητικά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική και ενώ άρχισε να μαθαίνει βιολί, κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή κι έπειτα στην ΑΣΟΕΕ.

Στις αρχές του 1960 αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική και για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», Ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σε ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο. Και την ίδια χρονιά έγινε Αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στον σύλλογο αυτό θα βρεθούν πολύ γρήγορα η Μαρία Φαραντούρη, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι.

Τα επόμενα χρόνια ο Μάνος, γίνεται ακόμα πιο γνωστός σε όλη την Ελλάδα μέσα από τραγούδια και μουσική που «δάνεισε» στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Αλλά ως «ανήσυχο πνεύμα» κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, δεν ήταν λίγες οι φορές που ήταν στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μέχρι που μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε δέκα μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετείχε στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα τα «απαγορευμένα» τραγούδια του, που είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, λόγω της λογοκρισία της επταετίας.

Το 1978 ορίζεται Πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Και τέσσερα χρόνια αργότερα στις 17 Σεπτεμβρίου 1982, ο Μάνος Λοΐζος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών, αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Η «κληρονομιά» που μας άφησε ο Μάνος Λοΐζος, μέσα από την εικοσαετή μουσική του διαδρομή, είναι ανεκτίμητης αξίας. Είναι τραγούδια γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, τα οποία ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του Ελληνικού πενταγράμμου και όχι μόνο, όπως η αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη, ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.

Μάνο δεν σε ξεχνάμε..!