Ρωσίδα από το Λουγκάνσκ στο Newsbomb: «Οι εικόνες από τα διαμελισμένα πτώματα με στοιχειώνουν ακόμη»

H Λιουντμίλα Σλιάχτα-Κοντοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λουγκάνσκ της ανατολικής Ουκρανίας. Στα 18 της παντρεύτηκε με Έλληνα και μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ζει τα τελευταία 28 χρόνια. Από τότε πηγαινοέρχεται στην «πληγωμένη» πατρίδα της που αυτές τις μέρες επανήλθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Όταν έμαθε ότι ο Πούτιν αναγνωρίζει τις αποσχισθείσες δημοκρατίες, η Λιουντμίλα επικοινώνησε άμεσα με τους δικούς της ανθρώπους στην πατρίδα. «Μιλούσα μαζί τους από το πρωί κι όλοι ζητωκραύγαζαν, ήταν πολύ χαρούμενοι, είχαν βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσουν» Όπως της είπαν χαρακτηριστικά «Οκτώ χρόνια περιμέναμε αυτή τη στιγμή και επιτέλους ήρθε».

«Τώρα πια μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη»

Η ίδια δηλώνει επίσης αισιόδοξη. «Τώρα πιά μπορώ να κοιμηθώ πιο ήσυχη, πιστεύω ότι τα πολύ δύσκολα πέρασαν». Παραμένει ωστόσο συγκρατημένη. «Ελπίζω να επικρατήσει η λογική. Κανένας δεν ξέρει τι θα αποφασίσει η Δύση, θέλω να ελπίζω ότι δεν θα ξεσπάσει μεγάλος πόλεμος»

Μέσα στο Λουγκάνσκ λέει τα πράγματα παραμένουν σχετικά ήρεμα, τα προβλήματα ακόμη και τώρα επικεντρώνονται κοντά στα σύνορα. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να εργάζονται, η καθημερινότητα κυλάει ομαλά, όμως η κατάσταση παραμένει δύσκολη και τεταμένη από το 2014, όταν η ζωή των κατοίκων της περιοχής άλλαξε μία για πάντα.

Πολύς κόσμος έχει φύγει, ενώ η ανεργία είναι στα ύψη. Η σκιά των συγκρούσεων του 2014 είναι πανταχού παρούσα στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς. «Μετά τις 10 το βράδυ ισχύει ακόμη απαγόρευση κυκλοφορίας, χαλαρώνει κατά καιρούς και επανέρχεται. Την τελευταία φορά που πήγα στο Λουγκάνσκ, επέστρεφα από μία φίλη μου μετά τις 9 το βράδυ. Διέσχισα όλη την πόλη με ταξί και τα πάντα γύρω ήταν θεοσκότεινα. Σφίχτηκε η καρδιά μου, γιατί η πόλη μου ήταν κάποτε γεμάτη ζωή».

«Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται»

Την άνοιξη και το καλοκαίρι ακόμη και μετά την κρίση, η περιοχή γέμιζε παιδικές φωνές. Ήταν η περίοδος που επέστρεφαν τα παιδιά από τη Ρωσία για να επισκεφθούν τους παππούδες τους. «Ευτυχώς η ζωή δε σταματάει ποτέ, πάντα θα συνεχίζεται. Είτε με πόλεμο, είτε με ειρήνη» λέει.

Η ίδια είχε επισκεφθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια το Λουγκάνσκ για να δουν τα παιδιά της τη γιαγιά τους. Την τελευταία φορά που πήγε στο πατρικό της στο Λουγκάνσκ ήταν την άνοιξη του 2021, όταν έμεινε για να φροντίσει την ηλικιωμένη μητέρα της. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, θυμάται ακόμη και ανατριχιάζει, επί τρεις ολόκληρες ημέρες δεν ήξερε αν ζει ή αν έχει πεθάνει.

Από τότε όπως λέει, οι εικόνες με τα διαμελισμένα πτώματα στους δρόμους μετά τις εχθροπραξίες τη στοιχειώνουν ακόμη. Την έκαναν να χάσει τον ύπνο της αμέτρητα βράδια, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στην Ελλάδα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη ζώνη του πυρός. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στην περιοχή, ήταν τεράστιες.

«Άν δε βοηθούσε η Ρωσία...»

«Καταστράφηκαν εργοστάσια και υποδομές, σκότωσαν μόνοι τους την οικονομία. Η Ουκρανία όταν ήταν στη Σοβιετική Ένωση ήταν πανίσχυρη. Λέγαμε χαρακτηριστικά ότι εμείς ταϊζουμε τη Μόσχα, ταϊζουμε τη μισή Σοβιετική Ένωση. Από τότε όμως καταστράφηκε όλη η χώρα, όχι μόνο το Ντονμπάς. Δεν είχαμε νερό, δεν είχαμε τρόφιμα, δεν είχαμε φάρμακα, ούτε ρεύμα. Οι άνθρωποι άναβαν φωτιές για να μαγειρέψουν όλοι μαζί στις πολυκατοικίες. Αν δεν βοηθούσε η Ρωσία πολλοί θα είχαν πεθάνει από την πείνα».

Στις εχθροπραξίες του 2014 χτυπήθηκαν δεξαμενές υδροδότησης και κρίσιμες υποδομές. Το νερό σε πολλές περιοχές όπως και το ρεύμα κόβονται ακόμη και σήμερα αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα. Το Λουγκάνσκ λέει η Λιουντμίλα συνδέεται με την Ουκρανία με μία γέφυρα στην περιοχή Στανίτσα Λουγκάνσκαγια που ανήκει στην ουκρανική πλευρά. «Στον πόλεμο καταστράφηκε και ακόμη και σήμερα δεν έχει αποκατασταθεί. Ως αποτέλεσμα οι ηλικιωμένοι κυρίως κάτοικοι που θέλουν να πάνε στο Κίεβο για να πάρουν λόγου χάρη τις συντάξεις τους, δυσκολεύονται πάρα πολύ».

Το επίσημο νόμισμα στην περιοχή είναι το ρούβλι και οι συντάξεις πληρώνονται βέβαια από τη Ρωσία. Η μητέρα της Λιουντμίλα έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2021. Ήταν διευθύντρια σε ένα εστιατόριο της περιοχής.

Δεν πρόλαβε να ζήσει τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Πέθανε όμως στο Λουγκάνσκ, οπως επιθυμούσε. Το αποχωρίστηκε για λίγο μετά τον πόλεμο του 2014 -όταν ήρθε να ζήσει για λίγο στην Ελλάδα- όμως παρά την ανησυχία των οικείων της, επέστρεψε στην πατρίδα της. Και όπως όλοι οι κάτοικοι της περιοχής του Ντονμπάς που πριν απο την κρίση του 2014 ανήκαν όπως λέει η Λιουντμίλα σε 100 περίπου εθνικότητες, ήθελε ένα μόνο πράγμα. Ειρήνη.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε σήμερα:

Ανάλυση: Οι μετασοβιετικές ωδίνες της Ρωσο-ουκρανικής αντιπαράθεσης και οι Έλληνες ομογενείς