Από τις Προανακριτικές ως την Άγκυρα, ένα... τσιγάρο δρόμος

Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να μην έχει πολιτικό αντίπαλο, αλλά έχει δημιουργηθεί ρωγμή στη σχέση του με την κοινωνία. Η οποία παρεμπιπτόντως αναζητεί πολιτικό εκφραστή, ανεπιτυχώς έως τώρα, ωστόσο δεν το βάζει κάτω. Από την άλλη, η ελληνική δικαιοσύνη διάγει ημέρες ισχυρής αμφισβήτησης, με σημείο αιχμής τη διαχείριση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, και όχι μόνον. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, έρχεται από τις Βρυξέλλες η «παραγγελιά» της Ευρωπαίας εισαγγελέως, να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες δύο (νυν και πρώην) υπουργών της κυβέρνησης για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Για το οποίο έπεσε ήδη η πρώτη καμπάνα, 392 εκατομμύρια πρόστιμο που μάλλον δεν θα το πληρώσουν οι επιτήδειοι αλλά -ως συνήθως- οι Έλληνες φορολογούμενοι.

Τι στο καλό γίνεται; Πάμε από σκάνδαλο σε σκάνδαλο και ενδεχομένως από Προανακριτική σε Προανακριτική; Το Μέγαρο Μαξίμου καλείται να επιλέξει ανάμεσα στα εξής:

• Να αγνοήσει τη Λάουρα Κόβετσι, στη λογική «άστη να λέει» -το έκανε και στο παρελθόν όταν η ευρωπαϊκή εισαγγελία ζήτησε να μπει στο μικροσκόπιο η σύμβαση 717 για την τηλεδιοίκηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο.

• Να καταγγείλει τη Ρουμάνα δικαστικό για παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, ζητώντας ενδεχομένως την έκπτωσή της από το αξίωμα που κατέχει (πρόταση Άδωνι Γεωργιάδη).

• Να μπει στη διαδικασία διερεύνησης με «συνταγή Τριαντόπουλου», δηλαδή Προανακριτική fast track και παραπομπή της υπόθεσης στο φυσικό δικαστή. Γρήγορες και… καθαρές δουλειές, δηλαδή.

Στη ζωή προκύπτουν απίθανες συμπτώσεις. Η Κόβετσι ξαναχτύπησε μόλις ένα 24ωρο μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης για πιθανές ευθύνες του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και την παραπομπή του τελικά με πλημμεληματική κατηγορία. (Στη δική της αξιολόγηση, η ευρωπαϊκή εισαγγελία ζητούσε να διερευνηθούν ευθύνες σε βαθμό κακουργήματος).

Βοηθούσης και της συγκυρίας προκύπτουν, κατά συνέπεια, δύο σοβαρά ζητήματα, ανεξάρτητα από τους κυβερνητικούς χειρισμούς σε νομικό και επικοινωνιακό επίπεδο.

Πρώτο: Είναι εύλογο να υποθέσει κάποιος ότι ευθύνεται η αμφισβήτηση για τις κυβερνητικές προθέσεις -ήδη δύο στους τρεις πολίτες, μας λένε οι δημοσκοπήσεις, πιστεύουν ότι το κυβερνών κόμμα δεν «νοιάζεται» για να λάμψει η αλήθεια -αντίθετα έχει εξυφάνει δίχτυ συγκάλυψης.

Δεύτερο: Είναι επίσης εύλογο, να σκεφθεί κάποιος, ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά, κερδίζουν πόντους ως υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενα, η εντιμότητα και το ήθος στην πολιτική. Θα επαναλάβω ότι η διαχειριστική ικανότητα αξιολογείται μεν ως σημαντική, αλλά ζητείται παράλληλα να συνοδεύεται από αξιακά χαρακτηριστικά, τα οποία μάλιστα προτάσσονται.

Άλλωστε και η διαχειριστική ικανότητα αυτή καθεαυτή, αμφισβητείται… εκ του αποτελέσματος: χαμηλός βαθμός ικανοποίησης της κοινωνίας από τις κυβερνητικές επιλογές γενικώς και ειδικότερα στο βαρύ πρόβλημα της ακρίβειας, ως προς το οποίο μόλις το 14% εκτιμά ότι η κυβέρνηση… δίνει ρέστα, σύμφωνα με την GPO. Και κοντά σε όλα αυτά, έρχονται και τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για να ρίξουν λάδι στη φωτιά του προβληματισμού: αύξηση του πληθωρισμού, ενώ στην Ευρώπη αποκλιμακώνεται. Μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων κατά 3,2%, καθυστερήσεις στην υλοποίηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, «βαρύς χειμώνας» στη διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Προσθέστε ακόμη, ότι χειροτερεύει συνεχώς το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και ότι η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων παραμένει στον πάτο της ΕΕ.

Αυτά ως προς τα εσωτερικά δρώμενα, ενώ η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη σε σχέση με το ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι. Για να κατανοήσουμε τη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα, θα πρέπει στο σημείο αυτό να κάνουμε μια μικρή παρένθεση, ξεκινώντας από τη στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλα δείχνουν ότι η Ουάσινγκτον ουδόλως καίγεται για τη Μέση Ανατολή και το Ευρασιατικό. Η… καρδιά της βρίσκεται στην Κίνα (εξ ολοκλήρου) και τους συν αυτή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η υπερδύναμη θα διατηρήσει μεν την υψηλή εποπτεία της ευρύτερης περιοχής μας, και όταν κλείσουν τα μέτωπα θα εκχωρήσει την τρέχουσα διαχείριση σε… τοπικούς αντιπροσώπους, εν προκειμένω Πούτιν, Νετανιάχου και από κοντά ο Ερντογάν. Κάτι σαν γεωπολιτικό franchising όπως έχουμε πει, με δεδομένο ότι για τα αμερικανικά συμφέροντα προέχει η Σινική Θάλασσα και πάντως όχι το Αιγαίο, η ΝΑ Μεσόγειος ή η Βαλτική. Ακόμη και η αναγκαστική εμπλοκή της στο Μεσανατολικό, σχεδιάστηκε στη λογική «χτυπώ και φεύγω», παρότι επ' αυτού δεν υπάρχουν εγγυήσεις γιατί το ενδεχόμενο μονιμότερης εμπλοκής της Ουάσινγκτον, εξαρτάται από την αντίδραση της Τεχεράνης.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους: στον ρωσο-ουκρανικό πολεμο, όλα δείχνουν ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Μπορεί η Μόσχα να μιλάει για ειρηνευτική προσπάθεια, όχι όμως πριν ολοκληρωθεί το πρότζεκτ του συνόλου των εδαφικών βλέψεων -κάτι που γνωρίζει η Ουάσινγκτον.

Ως προς τη Γάζα και το μεσανατολικό ευρύτερα, τον πρώτο λόγο διεκδικεί ο Μπέντζαμιν Ντανιάχου, έχοντας αναλάβει και τη βρώμικη δουλειά με το Ιράν. Το αν θα εμπλακούν τελικά οι ΗΠΑ «παίζεται», αλλά ο Ντόνταλντ Τραμπ ανησυχεί πολύ λιγότερο για τα συγκεκριμένα θερμά μέτωπα και πολύ περισσότερο για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους που φαίνεται ότι επιθυμούν απεμπλοκή της χώρας τους από την ταραγμένη περιοχή.

Το Συριακό είναι ο τρίτος κατά σειρά παράγοντας που καθόρισε την άποψη του Αμερικανού προέδρου για την Ευρώπη και μάλιστα από… την πρώτη του θητεία. Όταν Μακρόν και Μέρκελ εμφανίσθηκαν απρόθυμοι απέναντι στα σχετικά κελεύσματα της Ουάσινγκτον και όταν, τότε, ο Ερντογάν ανέλαβε προθύμως την… εργολαβία. Ο οποίος εκμεταλλευόμενος τις εξελίξεις, ενίσχυσε αργά αλλά σταθερά το ρόλο του ως περιφερειακού μεσολαβητή-εγγυητή σε πολλαπλή κατεύθυνση.

Όλα αυτά οδηγούν σε δύο δυσάρεστα συμπεράσματα: πρώτα από όλα, δεν υπάρχουν για εμάς «σταθερές» στις οποίες θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε, πλην του Ισραήλ στο βαθμό φυσικά που η υποστήριξη των δικών μας συμφερόντων «κουμπώνει» με τις εθνικές προτεραιότητες του Τελ Αβίβ. Δεύτερο, μέσω της πολιτικής των «ήρεμων νερών», που ναι μεν είναι ορθή στον πυρήνα της αλλά δεν εντάχθηκε από ό,τι φαίνεται σε κάποιο ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο, δημιουργήσαμε σταδιακά προϋποθέσεις να διατείνεται η Τουρκία ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ρούπι στο Αιγαίο, αν δεν ζητήσουμε την άδειά τους.

Συνοπτικά παραθέτω: Εγκατάλειψη του αγωγού EastMed, σουλάτσα του Ούρουτς Ρέις στο Αιγαίο χωρίς ελληνική αντίδραση, παράνομο «τουρκολιβυκό μνημόνιο», «αποχαιρετισμός» του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ (κατά το ευρωπαϊκό του σκέλος), «κουτσουρεμένα» θαλάσσια πάρκα κατόπιν τουρκικής… δυσανεξίας, μετακόμιση Χαφτάρ στις «αγκάλες» του Τούρκου προέδρου μετά από δύο χρόνια ελληνικής διπλωματικής ραστώνης και περίεργα «παιχνίδια» από την πλευρά της Τρίπολης, παραμονές της επίσκεψης Γεραπετρίτη στη Λιβύη.

Το χειρότερο είναι ότι αυτή η διελκυστίνδα επιθετικών διεκδικήσεων (Άγκυρας) και… χαλαρών αποκρούσεων (Αθήνα), βολεύει ιδιαιτέρως συμμάχους, εταίρους και «φίλους», γιατί έτσι πιστεύουν ότι έχουν πλέον το κεφάλι τους ήσυχο. Εξ ου και η αναμενόμενη σύσταση της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κίμπερλι Γκιλφόιλ θα είναι: τι τη θέλετε τη Χάγη, βρείτε τα μεταξύ σας.

Εδώ βρισκόμαστε λοιπόν, και δεν μπορούμε να ποντάρουμε πλέον στην Αγία Αικατερίνη του Σινά, γιατί έχει τις δικές της σκοτούρες!

Διαβάστε επίσης