Η μπίλια που κόλλησε οδηγώντας τα κόμματα σε βήμα σημειωτόν

Συμβαίνουν πολλά το τελευταίο διάστημα, ασύνδετα σε μια πρώτη προσέγγιση αλλά μήπως όχι. Μήπως συναρτούνται, αντανακλούν ενδεχομένως την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις βαριές παθογένειες του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του; Ζούμε σε μια εποχή διαρκείας, περίπου δυόμιση ετών, όπου η αμφισβήτηση, η δυσπιστία, ο θυμός εντέλει απέναντι στο κομματικό στερέωμα, διογκώνονται μέρα με τη μέρα.

Το παράδοξο είναι ότι ενώ η κυβέρνηση αγκομαχά στην τρέχουσα διαχείριση, αναλωνόμενη σε αναποτελεσματικές επικοινωνιακές συνταγές, την ίδια στιγμή έχει το «τράτο» να λαμβάνει αποφάσεις για ζητήματα μείζονος σημασίας, ακόμη και για ζητήματα που άπτονται του εθνικού συμφέροντος, μέσα σε καθεστώς «σιωπής των αμνών». Όχι γιατί η αντιπολίτευση ορθώνει κριτικό λόγο, αλλά γιατί έχει μπει και εκείνη στο κάδρο της «αναξιοπιστίας» και επομένως ο λόγος της ακόμη και αν είναι ισορροπημένος και τεκμηριωμένος, ακούγεται στ’ αυτιά της πλειοψηφίας σαν ένα μακρινό αδιάφορο βουητό. Η αναζήτηση των πολιτικών για το καινούριο, το διαφορετικό, «χτυπάει ταβάνι». Τώρα, ως προς την ανταπόκριση των προσδοκιών, μάλλον έχουμε «να φάμε μερικά καρβέλια» ακόμη.

Ας προσπαθήσουμε ωστόσο να αποτυπώσουμε την εικόνα:

Η διαδρομή από σκάνδαλο σε σκάνδαλο εντείνει το χάσμα ανάμεσα στο κομματικό σύστημα και την κοινωνία. Αρχής γενομένης από τις υποκλοπές και με… ενδιάμεση στάση στα Τέμπη, καταλήξαμε στον ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου μάλιστα αναμένεται δεύτερος γύρος. Εννοώ τα προαναγγελθέντα νέα μαντάτα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που κατά τις πληροφορίες θα παραπέμπουν σε τρεις με τέσσερις επιπλέον νυν και πρώην υπουργούς και σε κάμποσους βουλευτές. Μύλος.

Ήδη στο Μέγαρο Μαξίμου έχει σημάνει συναγερμός και με βάση τις άφθονες διαρροές φαίνεται ότι αναζητείται και πάλι εξιλαστήριο θύμα για την εκτόνωση της κατάστασης. Μεθοδολογικά, ανεπαρκές μου φαίνεται, γιατί η συνταγή της Ιφιγένειας έχει μεν πολλούς οπαδούς, ταυτόχρονα όμως είναι περιορισμένης χρησιμότητας και εν πάσει περιπτώσει ανήκει στην κατηγορία «ασπιρίνης» στην παρούσα φάση, που το «καζάνι βράζει».

Την ένταση τροφοδοτεί περαιτέρω και η υπόθεση των ΕΛΤΑ. Κατ’ αρχάς για λόγους ουσίας, γιατί αφορά κατά βάση την περιφέρεια η οποία πλήττεται πολλαπλώς. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, η επαρχία βρίσκεται αντιμέτωπη με πάνω από χίλια «λουκέτα» πάσης φύσεως, σε τράπεζες, ΕΛΤΑ, σχολεία, ειρηνοδικεία. Τυχαίο ή όχι, δεν παύει να ισοδυναμεί με μεγάλο πλήγμα και να επηρεάζει, φυσικά, ευρεία εκλογικά κοινά. Κατά δεύτερον καταγγέλθηκε στη Βουλή ότι πίσω από το σχέδιο της εξυγίανσης των Ελληνικών Ταχυδρομείων, κρύβονται μπίζνες με γερμανική βούλα. Αργά ή γρήγορα θα μάθουμε.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, κινείται ξαφνικά η μπίλια για την πόντιση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου, ένα πρότζεκτ που σιωπηρά είχαμε «βάλει στο ράφι» μετά την ελληνική υποχώρηση στην Κάσο, την οποία σχολίασε ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Χρήστος Ροζάκης, εκφράζοντας το φόβο ότι από εδώ και μπρος «θα πρέπει να παίρνουμε την άδεια της Τουρκίας για την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων». Η απόσυρση του ΑΔΜΗΕ, ίσως είναι χρήσιμη ιδέα. Η ακραία αντίδραση της Τουρκίας επηρεαζόταν –όπως είχαμε ξαναπεί- σε μεγάλο βαθμό από τη δεσπόζουσα παρουσία κρατικής ουσιαστικά ελληνικής εταιρείας στο εγχείρημα. Αρκεί να μη συνιστά πρόσχημα. Και αρκεί η επανεκκίνηση να μη συνδέεται δυσανάλογα δηλαδή με «δώρα», που δεν συνιστούν «value for money». Αλλά και ως προς αυτό υπομονή, θα μάθουμε, επίσης, αργά ή γρήγορα. Και μακάρι να είναι καλά τα νέα.

Κάπως έτσι, έχουν λίγο πολύ τα πράγματα. Πέραν των δεινών της περιφέρειας, τα αστικά κέντρα στενάζουν κάτω από την ακρίβεια, όπου παρεμπιπτόντως πλήττεται και το χωράφι και το ράφι. Και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, όπου η βελόνα (δημοσκοπικά) έχει κολλήσει, είναι πιθανό η αναμενόμενη δημιουργία νέων κομμάτων να λειτουργήσει ως καταλύτης πρώτης αντίδρασης.

Η πρόσφατη δημόσιας παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά ήταν απολύτως στοχευμένη. Με απλά λόγια –δια της αντιστίξεως- ο πρώην πρωθυπουργός υποστήριξε ότι «η Νέα Δημοκρατία είμαι εγώ», επιδιώκοντας να προσελκύσει μερίδα των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος που αισθάνεται με έναν τρόπο… εκτός παιχνιδιού. Ανεξάρτητα από το τι θα «γράψει» τελικά η κάλπη, είναι βέβαιο ότι μια τέοιου είδους πρωτοβουλία από την πλευρά του κ. Σαμαρά συνιστά πρόσθετο εμπόδιο για τον ούτως ή άλλως χλωμό με βάση τις δημοσκοπήσεις, στόχο της αυτοδυναμίας.

Ας πάρουμε ως προς αυτό υπόψιν και δύο ακόμη παράγοντες:

Την έντονη δυσανεξία βουλευτών της ΝΔ, που εκφράζεται πλέον δημόσια με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, των ερωτήσεων προς αρμόδιους υπουργούς για καυτά προβλήματα της καθημερινότητας περιλαμβανομένων.

Τις δημόσιες δηλώσεις και διαρροές από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το Προεδρικό Μέγαρο, για το κομβικό δίπολο σταθερότητα-συναίνεση, που είναι πιθανό να προκύψει ως ζητούμενο μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και μόνο η ατάκα που του αποδίδεται, ότι δηλαδή δεν θα ήθελε η πολιτική ζωή της χώρας να αποκτήσει χαρακτηριστικά «γενικής συνέλευσης πολυκατοικίας», λέει πολλά. Μα πάρα πολλά.

Κλείνοντας, το ενδεχόμενο δημιουργίας κόμματος Τσίπρα, που έχω την εντύπωση ότι είναι σε πλήρη εξέλιξη και με αξιοζήλευτο επικοινωνιακό πλάνο, έχει σοβαρές πιθανότητες να ανακατέψει χοντρά την τράπουλα, τουλάχιστον στο χώρο της Κεντροαριστεράς-Αριστεράς. Όλα φυσικά, θα εξαρτηθούν από… τα ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα, εκείνων που θα πλαισιώσουν το εγχείρημα.

Διαβάστε επίσης