Τα σκυλιά δεν είναι μπιμπελό
Μέχρι να καταλάβουμε ότι η κατοχή σκύλου —ειδικά συγκεκριμένων φυλών— είναι σοβαρή υποχρέωση και ευθύνη, θα συνεχίσουμε να μετράμε τραγωδίες
Με αφορμή το νέο φρικτό περιστατικό, όπου ένα πιτ μπουλ επιτέθηκε και κατασπάραξε ένα δίχρονο αγοράκι, δεν γίνεται να μη σημειώσουμε ξανά την ελληνική… παραδοσιακή συνταγή για την καταστροφή: αδιαφορία, άγνοια και μετά όλοι «πέφτουμε από τα σύννεφα».
Τώρα όλοι θρηνούν και οδύρονται για την κακιά στιγμή και είναι συντετριμμένοι και άλλος λέει το κοντό του κι άλλος το μακρύ του.
Για άλλη μια φορά, το πρόβλημα δεν ήταν απλώς ο σκύλος. Ήταν ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που παίρνει ένα ζώο γιατί είναι λέει φιλόζωος και μαζεύει αδέσποτα. Τι σημασία έχει; Άλλος το παίρνει για «μούρη», άλλος για «προστασία», για «να το έχουμε στην αυλή», λες και μιλάμε για συναγερμό και όχι για μια ζωντανή, δυναμική, απαιτητική φυλή που χρειάζεται εκπαίδευση, κοινωνικοποίηση και υπευθυνότητα.
Τα σκυλιά δεν είναι αξεσουάρ για να ικανοποιούν τις προσωπικές μας επιθυμίες. Τα σκυλιά είναι ευθύνη και χρειάζονται γνώσεις.
Στην Ελλάδα, όμως, η υπευθυνότητα συχνά τελειώνει εκεί που αρχίζει η… καφετέρια.
Θέλουμε σκυλιά «φύλακες», αλλά δεν θέλουμε να ξοδέψουμε ούτε 1 ευρώ σε εκπαίδευση.
Θέλουμε να έχουμε ζώα, αλλά δεν θέλουμε να τα προσέχουμε.
Θέλουμε να είμαστε φιλόζωοι αλλά στο τζάμπα. Ίσα να τα μαντρώνουμε κάπου και να τα δένουμε με καμία αλυσίδα στο χώμα μέχρι να τα φάνε τα τσιμπούρια...
Τα περιστατικά είναι πλέον εκατοντάδες το χρόνο.
Και μετά, όταν γίνει το κακό, ξεκινά το αγαπημένο εθνικό σπορ: Η μετάθεση ευθυνών.
Φταίει η φυλή. Φταίει ο σκύλος. Φταίει ο γείτονας. Φταίει ο ανάδρομος Ερμής. Όλοι φταίνε, εκτός από τον άνθρωπο που έπρεπε να ξέρει τι έχει, πώς το χειρίζεται και πώς το κρατά.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα πιτ μπουλ ή τα ντόμπερμαν ή οποιαδήποτε άλλη ράτσα. Το πρόβλημα είναι ότι στη χώρα αυτή κάποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έχουν ούτε… γλάστρα, όχι ζώο με δύναμη και ένστικτα.
Μέχρι να καταλάβουμε ότι η κατοχή σκύλου —ειδικά συγκεκριμένων φυλών— είναι σοβαρή υποχρέωση και ευθύνη, θα συνεχίσουμε να μετράμε τραγωδίες. Και μετά θα λέμε πάλι «ποιος φταίει;».
Η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Και πάντα κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Διαβάστε επίσης