Πέθανε στα 35 της η Τατιάνα Σλόσμπεργκ, συγγραφέας και εγγονή του Τζον Κένεντι
Διαγνώστηκε με καρκίνο ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της, ενός κοριτσιού
Η Τατιάνα Σλόσμπεργκ, συγγραφέας και μεσαίο παιδί της Κάρολαϊν Κένεντι και του Έντουιν Σλόσμπεργκ, πέθανε την Τρίτη 30 Δεκεμβρίου σε ηλικία 35 ετών.
Την είδηση έκανε γνωστή μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης το Ίδρυμα της Βιβλιοθήκης JFK, εκ μέρους της ευρύτερης οικογένειας της Τατιάνα.
«Η αγαπημένη μας Τατιάνα έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Θα βρίσκεται για πάντα στις καρδιές μας», ανέφερε η ανακοίνωση, η οποία έφερε τις υπογραφές των «Τζορτζ, Έντουιν και Τζοζεφίν Μόραν, Έντ, Κάρολαϊν, Τζακ, Ρόουζ και Ρόρι».
Η Σλόσμπεργκ είχε αποκαλύψει ότι διαγνώστηκε με οξεία μυελογενή λευχαιμία σε δοκίμιο που δημοσιεύθηκε στο The New Yorker τον Νοέμβριο του 2025.
Όπως έγραψε, οι γιατροί διέγνωσαν τη νόσο ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της, ενός κοριτσιού. Η Σλόσμπεργκ και ο σύζυγός της, Τζορτζ Μόραν, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 2017, έχουν επίσης έναν γιο.
«Δεν μπορούσα -δεν γινόταν - να πιστέψω ότι μιλούσαν για μένα», έγραψε για τη διάγνωσή της, η οποία απαιτούσε χημειοθεραπεία και μεταμόσχευση μυελού των οστών. «Την προηγούμενη ημέρα είχα κολυμπήσει ενάμιση χιλιόμετρο στην πισίνα, εννέα μηνών έγκυος. Δεν ήμουν άρρωστη. Δεν ένιωθα άρρωστη. Ήμουν από τους πιο υγιείς ανθρώπους που γνώριζα».
Στο κείμενό της περιέγραψε τη στήριξη που έλαβε από τους γονείς της, καθώς και από τη μεγαλύτερη αδελφή της Ρόουζ και τον μικρότερο αδελφό της Τζακ, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων θεραπειών. Η Ρόουζ μάλιστα ήταν συμβατή δότρια και της πρόσφερε βλαστοκύτταρα για την πρώτη της μεταμόσχευση.
«Ο αδελφός μου ήταν ημι-συμβατός, αλλά ρωτούσε κάθε γιατρό αν ίσως ένας ημι-συμβατός δότης ήταν τελικά καλύτερος, για παν ενδεχόμενο», έγραψε.
«Η οικογένειά μου κράτησε το χέρι μου αλύγιστα ενώ υπέφερα, προσπαθώντας να μη δείξει τον πόνο και τη θλίψη της για να με προστατεύσει. Αυτό ήταν ένα τεράστιο δώρο, παρότι νιώθω τον πόνο τους κάθε μέρα», πρόσθεσε.
Η μητέρα της, Κάρολαϊν Κένεντι, ήταν μόλις πέντε ετών όταν ο πατέρας της, πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι, δολοφονήθηκε στο Χιούστον του Τέξας. Περισσότερα από 30 χρόνια αργότερα, η Κάρολαϊν έχασε και τον μοναδικό εν ζωή αδελφό της, Τζον Φ. Κένεντι Τζούνιορ, σε αεροπορικό δυστύχημα.
Στο μήνυμά της, η Σλόσμπεργκ εξέφρασε τη βαθιά της οδύνη για το γεγονός ότι προσέθετε ακόμη μία τραγωδία στην οικογενειακή ιστορία.
«Σε όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να είμαι καλή (καλή μαθήτρια, καλή αδελφή, καλή κόρη) και να προστατεύω τη μητέρα μου, να μην τη στενοχωρώ ποτέ. Τώρα πρόσθεσα μια νέα τραγωδία στη ζωή της, στη ζωή της οικογένειάς μας, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω», έγραψε.
Η Σλόσμπεργκ δεν απέφυγε ούτε την πολιτική διάσταση, αναφερόμενη στον Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ, ξάδελφο της μητέρας της, τον οποίο χαρακτήρισε «ντροπή» για την οικογένεια. Την περίοδο που η ίδια έδινε μάχη για τη ζωή της, ο Ρ.Φ. Κένεντι Τζούνιορ διορίστηκε υπουργός Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
«Παρακολουθούσα από το νοσοκομειακό μου κρεβάτι πώς, κόντρα στη λογική και την κοινή λογική, ο Μπόμπι επιβεβαιωνόταν για τη θέση, χωρίς να έχει εργαστεί ποτέ στην ιατρική, τη δημόσια υγεία ή τη διακυβέρνηση», έγραψε. Αναφέρθηκε επίσης στις περικοπές εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων για την έρευνα στα εμβόλια mRNA, στη μείωση της χρηματοδότησης των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας και στις απειλές για απομάκρυνση επιστημονικών επιτροπών πρόληψης του καρκίνου.
Στις πρώτες ημέρες μετά τη διάγνωσή της, η Σλόσμπεργκ υπέστη σοβαρή αιμορραγία μετά τον τοκετό, που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Ένα από τα φάρμακα που την έσωσαν χρησιμοποιείται και σε ιατρικές αμβλώσεις και, όπως έγραψε, «με παρότρυνση του Μπόμπι, βρίσκεται σήμερα υπό επανεξέταση από τον FDA».
«Παγώνω όταν σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί αν δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο για μένα και για εκατομμύρια άλλες γυναίκες που το χρειάζονται για να σωθούν ή να λάβουν τη φροντίδα που τους αξίζει», σημείωσε.
Στους τελευταίους μήνες της ζωής της, η Σλόσμπεργκ προσπάθησε να επικεντρωθεί στην οικογένειά της, ιδιαίτερα στον σύζυγό της και τα παιδιά τους.
«Ο Τζορτζ πήγαινε στο σπίτι να βάλει τα παιδιά για ύπνο και επέστρεφε για να μου φέρει φαγητό. Ξέρω ότι δεν μπορούν όλοι να είναι παντρεμένοι με γιατρό, αλλά αν μπορείτε, είναι πολύ καλή ιδέα», έγραψε. «Είναι τέλειος και νιώθω τόσο αδικημένη και τόσο λυπημένη που δεν θα συνεχίσω να ζω αυτή την υπέροχη ζωή με αυτόν τον καλό, αστείο, πανέμορφο ιδιοφυή που κατάφερα να βρω».
Όταν ένας γιατρός της είπε ότι είχε «έναν χρόνο, ίσως», το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν τα παιδιά της. «Φοβάμαι ότι δεν θα με θυμούνται», έγραψε. «Ο γιος μου ίσως έχει λίγες αναμνήσεις, αλλά πιθανότατα θα τις μπερδέψει με φωτογραφίες ή ιστορίες που θα ακούει».
Η Τατιάνα Σλόσμπεργκ σπούδασε Ιστορία στο Yale και απέκτησε μεταπτυχιακό στην Αμερικανική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Έγραφε συχνά για περιβαλλοντικά ζητήματα και, πριν από τη διάγνωσή της, σχεδίαζε ερευνητικό έργο για την προστασία των ωκεανών.
«Ο γιος μου ξέρει ότι είμαι συγγραφέας και ότι γράφω για τον πλανήτη μας. Από τότε που αρρώστησα, του το υπενθυμίζω συχνά, ώστε να ξέρει ότι δεν ήμουν απλώς μια άρρωστη», ανέφερε.
«Δεν κατάφερα ποτέ πραγματικά να φροντίσω την κόρη μου — δεν μπορούσα να της αλλάξω πάνα, να τη λούσω ή να τη ταΐσω, λόγω του κινδύνου μόλυνσης μετά τις μεταμοσχεύσεις. Έλειπα σχεδόν το μισό από τον πρώτο χρόνο της ζωής της», έγραψε. «Δεν ξέρω ποια πιστεύει ότι είμαι και αν, όταν φύγω, θα νιώσει ή θα θυμάται ότι είμαι η μητέρα της».
«Προσπαθώ κυρίως να ζω και να είμαι μαζί τους τώρα», κατέληξε. «Αλλά το να ζεις στο παρόν είναι πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται. Αφήνω τις αναμνήσεις να έρχονται και να φεύγουν. Πολλές είναι από τα παιδικά μου χρόνια και νιώθω σαν να παρακολουθώ τον εαυτό μου και τα παιδιά μου να μεγαλώνουν ταυτόχρονα».
«Καμιά φορά ξεγελώ τον εαυτό μου ότι θα τα θυμάμαι όλα για πάντα, ότι θα τα θυμάμαι ακόμη κι όταν πεθάνω. Προφανώς δεν θα συμβεί. Αλλά επειδή δεν ξέρω τι είναι ο θάνατος και κανείς δεν μπορεί να μου πει τι ακολουθεί, θα συνεχίσω να προσποιούμαι. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να θυμάμαι».
