Το περιστατικό είναι αυθεντικό και μου το περιέγραψε ο πρωταγωνιστής του, Έλληνας γιατρός που εργάζεται στη Γερμανία.
Πήγε με την οικογένειά του σε μικρή ταβέρνα σε παραθαλάσσιο χωριό κοντά στην Αμφιλοχία. Έφαγαν τέσσερα άτομα κάτι μαραμένες γόπες και κατεψυγμένα καλαμαράκια, ήπιαν τρεις μπύρες και δύο αναψυκτικά και μετά ζήτησε ο γιατρός το λογαριασμό.
Το αυτοκίνητό του με γερμανικές πινακίδες ήταν παρκαρισμένο έξω από την ταβέρνα και το είχε δει ο ταβερνιάρης.
Του φέρνουν λοιπόν το λογαριασμό του ανθρώπου, 148 ευρώ παρακαλώ. Ούτε συναγρίδα στη Μύκονο να είχαν φάει.
Δεν λέει τίποτα, τα πληρώνει αλλά ζητάει και απόδειξη όχι για να τον καρφώσει σε αστυνομία, αγορανομία και τέτοια, αλλά γιατί ο άνθρωπος, δουλεύοντας στη Γερμανία έχει μάθει στην έξοδό του να παίρνει απόδειξη.
Η απάντηση του Ελληναρά του ταβερνιάρη, που δεν ήξερε ότι είχε να κάνει με Έλληνα αλλά νόμιζε ότι είχε να κάνει με Γερμανό, όταν του ζητήθηκε η απόδειξη ήταν η εξής σε άπταιστα ελληνικά: «Άντε ρε κωλογερμαναρά που θέλεις και απόδειξη. Να πας να τη ζητήσεις από τη Μέρκελ».
Κι ο εμβρόντητος γιατρός που δεν ήθελε εκείνη την ώρα να κάνει επεισόδιο στην ταβέρνα, του απάντησε ελληνικά ότι είναι ντροπή του και την ίδια μέρα κιόλας πήρε την οικογένειά του, τα μάζεψε από το ελληνικό ψαροχώρι του Ιονίου και πήγε στα τουρκικά παράλια να συνεχίσει τις διακοπές του.
«Εκεί που σέβονται τον τουρίστα», μου είπε ο Έλληνας γιατρός της Γερμανίας.
Το μόνο που έχω να πω σε αυτήν την ιστορία είναι: Έτσι σιγά-σιγά «αυτοκτονούν» οι διάφοροι Ελληναράδες ταβερνιάρηδες, μαγαζάτορες, έμποροι που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι εποχές έχουν αλλάξει.
