Ευρωεκλογές: Οι 3 γκρίζες ζώνες και η στρατηγική «τριγωνοποίησης» του Μητσοτάκη

Στην πρώτη ζώνη υπάρχει μόνο ένα κόμμα και αυτό είναι η Νέα Δημοκρατία καθώς απέχει τουλάχιστον 20% από το επόμενο κόμμα. Παρά τα τρωτά της σημεία η ΝΔ δείχνει να βαστάει γερά σε κυβερνησιμότητα και σε επίπεδο εμπιστοσύνης ως προς το ερώτημα ποιο κόμμα μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό και βεβαίως στην Ε.Ε. Η προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη παραμένει ισχυρή σε επίπεδο δημοφιλίας και καταλληλότητας για πρωθυπουργία.

Στη δεύτερη ζώνη, όπου υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και σκληρή μάχη, βρίσκονται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελληνική Λύση και το ΚΚΕ, με τις διαφορές των ποσοστών ανάμεσά τους να είναι εντός του στατιστικού λάθους, ενώ παράλληλα είναι πέριξ του 20% η αδιευκρίνιστη ψήφος. Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει σκληρή μάχη για τις θέσεις από το 2 μέχρι το 5. Σε αυτή τη δεύτερη ζώνη – επί της ουσίας – κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και της Ευρωπαϊκής Ένωση. Όλα τα κόμματα της ζώνης αυτής ενδιαφέρονται για το ποιο θα κόψει πρώτο το νήμα της δεύτερης θέσης. Ποιος θα είναι δηλαδή «αξιωματική» αντιπολίτευση. Γι΄αυτό και όλη τους η ρητορική που κινείται γύρω από το αφήγημα: «μόνο εγώ μπορώ να ρίξω τον Μητσοτάκη», δεν δείχνει να είναι εντός πραγματικότητας. Σε αυτή τη ζώνη είναι όλοι εναντίον όλων και δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο επαφής. Μάλιστα όπως έχει πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη συγκεκριμένη ζώνη, «παλεύουν για την πρωτιά των ηττημένων».

Στην τρίτη ζώνη είναι τα υπόλοιπα κόμματα Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ 25, Νέα Αριστερά και Σπαρτιάτες, από τα οποία Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά δείχνουν ότι θα περάσουν από πάνω τον πήχη του 3%, ενώ Σπαρτιάτες και ΜέΡΑ 25 έχουν δυσκολίες. Τα κόμματα αυτά στο σύνολό τους αποτελούν κόμματα διαμαρτυρίας και κυρίως δίνουν μάχη μόνο για την κοινοβουλευτική τους επιβίωση και εκπροσώπηση. Να μπουν στην ευρωβουλή έστω και με μια ψήφο πάνω από το όριο. Δεν φαίνεται να έχουν ούτε προγράμματα εξουσίας, ούτε εναλλακτικές προτάσεις που θα μπορούσαν να πείσουν ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής δεξαμενής. Συγκεντρώνουν κυρίως ακραία ψήφο διαμαρτυρίας και οργής.

Μία επιπλέον 4η ζώνη είναι προς δημιουργία και αφορά στα κόμματα Κόσμος του Πέτρου Κόκκαλη και οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ του Ανδρέα Λοβέρδου, τα οποία θα μπουν πλέον επίσημα στις μετρήσεις, τα οποία δεν πρεσβεύουν κάτι νέο, ούτε κάτι φρέσκο. Δημιουργήθηκαν κυρίως ως αποτελέσματα μικροδιασπάσεων, του μεν Κόκκαλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, του δε Λοβέρδου από το ΠΑΣΟΚ. Τα ποσοστά τους είναι προφανώς αναιμικά και δεν μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική σκακιέρα.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα προκύπτει ότι πλην της πρώτης ζώνης εις την οποία κατατάσσεται η ΝΔ οι υπόλοιπες 3 γκρίζες ζώνες δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν ή να κερδίσουν τις ευρωεκλογές. Βάζουν βέβαια φωτιά στο πολιτικό σκηνικό αφού διατηρούν την πολυδιάσπαση κυρίως της κεντροαριστεράς. Παράλληλα δεν φαίνεται να υπάρχει ο λεγόμενος παραταξιακός διαχωρισμός του εκλογικού σώματος, διότι τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε με ευθύνη της Αριστεράς το δίπολο της «υπεύθυνης κυβερνήσεως» και της «ανεύθυνης αντιπολιτεύσεως». Στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχεί ο πολιτικός μονοπολισμός της ΝΔ για δύο βασικούς λόγους:

1ον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί το στρατήγημα της «τριγωνοποίησης» το οποίο έχει δυσκολέψει τους αντιπάλους του. Κινείται πάνω από τον άξονα Δεξιάς και Αριστεράς και παίρνοντας στοιχεία πολιτικής ατζέντας και από τους δύο χώρους δημιουργεί ουσιαστικά ένα δικό του χώρο πολιτικής επιρροής στην κορυφή ενός σχηματιζόμενου τριγώνου.

2ον. Κινείται περισσότερο ως πρωθυπουργός, παρά ως αρχηγός κόμματος κάτι που τείνει να εμπεδωθεί στη βάση της ελληνικής κοινωνίας.