Αναταράξεις από το «χρησμό» Τασούλα

Οι προβληματισμοί που δημοσιοποίησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (μέσω του Βήματος) περιγράφουν με μεγάλη ακρίβεια τα προβλήματα που ενδέχεται να προκύψουν την "επόμενη ημέρα" (των εκλογών) και πάντως αντανακλούν πλήρως τις έντονες συζητήσεις που διεξάγονται σε όλο το πολιτικό φάσμα για το συγκεκριμένο ζήτημα. Κάποιοι αναρωτήθηκαν μήπως "έχει κάποιο λάκκο η φάβα". Μήπως, δηλαδή, ο κ. Τασουλάς λειτούργησε σε... διατεταγμένη υπηρεσία. Καμία σχέση. Σας λέω κατηγορηματικά ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση προκάλεσε αντίθετα, την ενόχληση του Μεγάρου Μαξίμου.

Άρα τι ώθησε τον Πρόεδρο σε μια τέτοια πρωτοβουλία; Νομίζω η αίσθηση του θεσμικού βάρους που καλείται να επωμισθεί και μάλιστα τη στιγμή που καθίσταται προφανές ότι τα πολιτικά κόμματα εμμέσως πλην σαφώς, καλούν το εκλογικό σώμα "να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά". Αν, όμως, ισχύει αυτό, σημαίνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις δεν αποδέχονται το σύνολο της ευθύνης που τους αναλογεί, επομένως η μεταξύ τους συζήτηση για το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, ενδέχεται να προσλάβει χαρακτηριστικά "γενικής συνέλευσης πολυκατοικίας".

Αυτή η συγκεκριμένη κουβέντα που αποδόθηκε στον κ. Τασούλα, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε πικρή εμπειρία από τέτοιου είδους συνελεύσεις. Διεξάγονται σε κλίμα γενικευμένης καχυποψίας, οι συνομιλητές επικεντρώνονται στο story τους και αγνοούν τις απόψεις όλων των υπολοίπων, ενώ σε μεγάλο βαθμό αγνοούν εξίσου και το διακύβευμα της ασυνεννοησίας. Είναι, εν τέλει, το ενσταντανέ ενός προαναγγελθέντος αδιεξόδου. Και ναι μεν είναι σημαντικό να λαμβάνεται απόφαση για τις ώρες λειτουργίας του καλοριφέρ, αλλά πάντως παραμένει προφανώς ήσσονος σημασίας, σε σχέση με τη διακυβέρνηση της χώρας.

Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη λαϊκή σοφία, αλλά αυτό δε σημαίνει σε μία περίπτωση ότι στο εκλογικό σώμα θα μετακυληθούν ευθύνες που ανήκουν στο πολιτικό σύστημα. Από πού και ως πού και για ποιο λόγο; Θυμίζω ότι το 1989 κάθισαν και συζήτησαν στο ίδιο τραπέζι, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που είχε παραπέμψει στο Ειδικό Δικαστήριο τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Ανδρέας Παπανδρέου που τον είχε παραπέμψει στο Ειδικό Δικαστήριο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Τότε, λοιπόν, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς οξύτητας και βαθύτατου διχασμού, βρέθηκε λύση, σχηματίσθηκε κυβέρνηση. Και προς διευκόλυνση αυτού του στόχου, ο τότε πρόεδρος της ΝΔ δέχθηκε να δοθεί η πρωθυπουργία σε τρίτο πρόσωπο, προερχόμενο από την παράταξή του, τον Τζαννή Τζαννετάκη. Η χώρα ούτε κινδύνεψε, ούτε έπεσε στα βράχια.

Σκεπτόμενη το τότε και το τώρα, κάνω και μια άλλη σκέψη: Την προαναφερθείσα περίοδο, εξαιτίας ενός αδιανόητου εκλογικού νόμου, η Νέα Δημοκρατία, έχοντας γράψει στη (δεύτερη) κάλπη κοντά 47%, αδυνατούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Τελευταία ακούγονται ιδέες για την τροποποίηση του ισχύοντος εκλογικού νόμου, έτσι ώστε το πρώτο κόμμα να μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ακόμη και με ποσοστό 33%. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!

Το αν και πώς θα δώσει λύση το εκλογικό σώμα, με δεδομένη την... απροθυμία που περιγράψαμε, είναι απολύτως άγνωστο αυτή τη στιγμή. Γνωρίζουμε λίγα, αλλά όχι επαρκή πράγματα για να καταλήξουμε στην εικόνα της μελλοντικής κάλπης. Γνωρίζουμε από τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων ότι αξιοσημείωτη μερίδα των ψηφοφόρων βαθμολογεί αρνητικά την κυβέρνηση, θεωρεί ότι δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας, αισθάνεται ελαφρώς... στην απ' έξω, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι αποφάσεις είναι προς όφελος των λίγων και όχι των πολλών, ενώ παράλληλα επηρεάζεται αρνητικά από την έντονη οσμή των σκανδάλων που διερευνώνται, κρατώντας μάλιστα επιφυλάξεις και ως προς την ίδια τη διαδικασία της διερεύνησης.

Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν έλκεται ιδιαίτερα από κάποιο άλλο συστημικό κόμμα. Η δημοσκοπική βελόνα του ΠΑΣΟΚ παραμένει κολλημένη, παρά το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δρα μέσα σε προνομιακές για εκείνη συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, είναι σταθερά εγκλωβισμένος σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά και θα δεχθεί περαιτέρω πίεση στην περίπτωση δημιουργίας νέου πολιτικού σχηματισμού από τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση είναι τα επιχειρήματα, με τα οποία υποστηρίζεται απ' όλες τις πλευρές μετά πάθους και οι λόγοι, για τους οποίους κανένας δεν πρέπει να συνεργαστεί με κανένα. Ακούγονται βέβαια ορισμένες φωνές υπέρ των συγκλίσεων, οι οποίες όταν επιδιώκονται κεντρικά (Κουμουνδούρου) παραμένουν χωρίς ανταπόκριση και όταν προβάλλονται ως προσωπική θέση, προκαλούν έντονα εσωκομματικά τζαρτζαρίσματα.

Η ίδρυση νέων κομμάτων πέραν ανακατατάξεων που θα μπορούσε να προκαλέσει, δεν αποκλείεται να λειτουργήσει παράλληλα και ως ένα πρώτο crash test της σημερινής ακινησίας ως προς τις συνεργασίες και τις συναινέσεις. Βέβαια, χρειάζεται να συντρέξουν και πολλές άλλες προϋποθέσεις προκειμένου να αλλάξει ριζικά το τοπίο, συνολικά τουλάχιστον αλλά και σε επί μέρους σημεία. Ας πάρουμε, πάντως, υπόψιν και έναν άλλο παράγοντα που ενδέχεται να παίξει ρόλο. Από τις δημοσκοπήσεις, και πάλι, διαφαίνεται ότι έχει ατονήσει η σημασία που απέδιδαν στο παρελθόν οι πολίτες στο ζήτημα της κυβερνησιμότητας. Άγνωστο, ωστόσο, κατά πόσο. Και αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα... θα κριθούν επί του πεδίου.

Διαβάστε επίσης