Αν η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας…

Το είχα ακούσει πριν πολύ καιρό. Το βλέπω να γίνεται πράξη μπροστά στα μάτια μου. Η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Έτσι δεν λένε; Τι σημαίνει αυτό; Άκου.

Μπορεί να έρχεται όποιος θέλει στη δουλειά σου, την ώρα που θα μπαίνεις ή θα βγαίνεις και να σε ρωτάει με το μικρόφωνο και τον προβολέα στη μούρη ό,τι γουστάρει.

Μπορεί να λες κάτι εσύ, μετά να μιλάνε για αυτό όλοι και μετά να πρέπει να ξαναμιλήσεις εσύ για αυτό που είπες αρχικά και μίλησαν μετά όλοι. Και μετά θα ξαναμιλήσουν όλοι και μετά θα πρέπει να μιλήσεις εσύ… Μέχρι να βαρεθεί ο κόσμος και να έχει ξεχάσει αυτό – το μάλλον σημαντικό- που έχεις πει εσύ.

Μπορεί κάποιος να καταχεριάζει τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, τον πιλότο, τον μάγειρα, τον γιατρό χωρίς να είναι κάτι από αυτά. Χωρίς καν να είναι κάτι.

Μπορεί να προασπιζόμαστε τα δικαιώματα και την ελευθερία του άλλου, αρκεί ο άλλος όταν προασπίζεται τη δική του ελευθερία να μην μας χαλάει το θέμα.

Μπορεί να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο (μη) σεβασμό όλοι. Από τον σπουδαιότερο επιστήμονα, τραγουδιστή, μάγειρα μέχρι τον… φούφουτο. Πολλές φορές μάλιστα ο φούφουτος τυγχάνει καλύτερης μεταχείρισης. Γιατί κάνει νούμερα.

Μπορεί να κρίνει ο ένας τον άλλον αλλά όταν σε κρίνει κάποιος άλλος, να τον περνάς πριονοκορδέλα.

Μπορεί να έχει άποψη ο φούφουτος για τη δουλειά του άλλου αλλά όχι ο άλλος για τη δουλειά του.

Μπορεί να παίρνεις από κάποιον συνέντευξη και να τον ρωτάς για ένα θέμα που ξέρεις ότι θα πει αυτό που θα προκαλέσει θόρυβο κι όχι κάτι που θα ωφελήσει στο θέμα. Και να το βαφτίζεις επαγγελματική επιτυχία κι όχι κοινωνική αποτυχία.

Μπορεί να λες ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και να καθαρίζεις.

Μπορεί να σου ζητούν να πεις πότε χώρισες, πότε τα έφτιαξες, πότε θα κάνεις παιδί.

Μπορεί και να (μας) φτύνουν πια όλοι και εμείς να λέμε ότι βρέχει.

Συνεχίστε…