Το θαμπό όραμα της αυτοδυναμίας, οι καραμπόλες και οι ανατροπές 

Βοά ο τόπος ή μου φαίνεται; Το σενάριο σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης πνέει τα λοίσθια, όχι μόνο με βάση τις δημοσκοπικές καταγραφές, κυρίως με βάση τον κοινωνικό μετασχηματισμό που μάλιστα είναι σε εξέλιξη. Μέχρι στιγμής ακούγονταν κάποιες... ομοβροντίες, σποραδικές πάντως, στο δημόσιο λόγο, μέχρι που ο Βαγγέλης Βενιζέλος έθεσε το ζήτημα... πρώτο τραπέζι πίστα, υπερβαίνοντας τα προσχήματα. Από εκεί, λοιπόν, που το ζήτημα υπαρκτό και αρκούντως συνειδητοποιημένο, εσυζητείτο... σε κλειστό κύκλο, αίφνης βγήκε στο προσκήνιο. Απλά πράγματα, είναι πολύ πιθανό πλέον, στις επόμενες εκλογές να μην υπάρχουν προϋποθέσεις σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, ούτε στη δεύτερη κάλπη.

Η διπλή παρέμβαση του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, άνοιξε την πόρτα στο σήμερα την ώρα που τα κυρίαρχα αφηγήματα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ξεκινούν από μία ουτοπική αφετηρία: αυτοδυναμία (ως προς τη ΝΔ), κυβέρνηση συνεργασίας, εφόσον υπάρχει πρωτιά. Η δεύτερη παράμετρος είναι ο χρόνος διενέργειας των εκλογών. Που συνδέεται με το πιθανό πρόβλημα της κυβερνησιμότητας. Ως προς αυτό, ο κ. Βενιζέλος επέλεξε μία πιο σύνθετη προσέγγιση. Υποστήριξε ότι αυτό, υπαρκτό σήμερα, προκύπτει από την έλλειψη "κοινωνικών συμβολαίων" λόγω απουσίας σημαντικών παραγόντων, θεσμικών και όχι μόνον.

Ας έρθουμε, όμως, στο ψητό: Μια κυβέρνηση (οποιαδήποτε), μπορεί να πιέζεται από την κοινωνία με την οποία έχει πιθανόν απομειώσει την επαφή της, μπορεί επίσης να βάλλεται εκ των ένδον (γιατι το "ένδον" ενδέχεται μα αφουγκράζεται καλύτερα το κλίμα στην κοινωνία), μπορεί τελικά να παίζουν ρόλο, εσωτερικά οικονομικά συμφέροντα ή ακόμη και ο διεθνής παράγοντας. Σουμάροντας, πιστεύω ότι την μπαγκέτα την κρατάει η κοινωνία, μόνο που δεν είναι σαφής η ενορχήστρωση.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δειχνουν κόλλημα βελόνας ως προς τα δύο μεγαλύτερα κόμματα (παρότι η διαφορά τους παραμένει περίπου διψήφια), μικρή άνοδο του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης -προς μεγάλη θλίψη-αμηχανία του κυβερνώντος κόμματος- και ω του θαύματος αιφνίδια ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί προφανώς, το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου μορφώματος (Κινήματος -όπως έχει εξαγγείλει) από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα και ενώ η Κουμουνδούρου έχει δηλώσει ότι είναι υπέρ της συνεργασίας με τον πρώην πρωθυπουργό, αυτή η δήλωση φαίνεται κινητοποιεί έστω και ένα μικρό τμήμα των λεγόμενων αναποφάσιστων -εκείνων που με σκεπτικισμό απομακρύνθηκαν από το συγκεκριμένο χώρο.

Άρα στο πεδίο της Αριστεράς - Κεντροαριστεράς υπάρχει έντονη προσδοκία, επανομογενοποίησης του χώρου. Φυσικά, θα πρέπει να αποσαφηνισθεί με ποιους όρους θα γίνει κάτι τέτοιο, γιατί η μέχρι στιγμής τοποθέτηση του κ. Τσίπρα δεν προσφέρεται απολύτως για εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς το πρότζεκτ του μέλλοντος.

Ενδέχεται το ΠΑΣΟΚ να επηρεασθεί από την ανάκαμψη στον κλειστό χώρο της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς. Πριν κάνουμε οποιαδήποτε πρόβλεψη, ας επικεντρωθούμε στα δεδομένα.

Πρώτο: Οι περισσότεροι ποιοτικοί δείκτες της κυβέρνησης είναι προβληματικοί, την ώρα που διευρυνόμενες πιθανότητες σκανδάλων παραμένουν ανοικτοί στη Δικαιοσύνη (υποκλοπές-Τέμπη-ΟΠΕΚΕΠΕ).

Δεύτερο: Η "μπίλια", έστω και δημοσκοπικά, δεν έχει καθίσει ακόμη. Η πιθανότητα δημιουργίας κομματος Σαμαρά σε πρώτη ανάγνωση, θα ξαναμοιράσει την τράπουλα στα δεξιά της ΝΔ. Η υλοπόιηση κόμματος Τσίπρα, θα προκαλέσει ευτύτατες ανακατατάξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς, κάτι που μπορεί να αλλάξει και ευρύτερα το τοπίο. Ωστόσο, η "παράφρων μεταβλητή" λέγεται δημιουργία "Κινήματος Καρυστιανού" -διόλου αποκλειόμενο με βάση και τις δικές της σχετικές δηλώσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είχαμε σιγουθρα μια πρώτη, πλήρη ίσως, δημοσκοπικά ανατροπή χωρίς φυσικά αυτό να προοιωνίζεται την τελική εξέλιξη των πραγμάτων.

Κλείνοντας, όσοι διεκδικούν να είναι "πρώτη μούρη στο Καβούρι" -άρα φιλοδοξούν να κυβερνήσουν ή να μετάσχουν σε κάποιο σχήμα συνεργασίας- ελπίζω -άνευ άλλων σχολίων- να έχουν υπόψιν τους το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που κατέθεσε η χώρα μας στην Κομισιόν, από το οποίο προκύπτει ότι το ΑΕΠ θα βαίνει σταδιακά μειούμενο την επόμενη τετραετία (από 2,4 το 2026, μόλις 1,3 το 2029), συμπαρασύροντας φυσικά την κατανάλωση -αμφίδρομο. Και το χειρότερο, οι επενδύσεις από 10,2% το 2026, πέφτουν κατακόρυφα στο 4,1% το 2027 (ένα χρόνο μετά δηλαδή) και απομειώνονται στο 0,8% το 2029. Και εδώ γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Πού πήγαν τα φράγκα του μεγαλύτερου πακέτου στήριξης που πήρε ποτέ η χώρα μας από την εποχή του σχεδίουτ Μάρσαλ. Πού πήγαν άραγε και έξι χρόνια μετά το πέρας της κρίσης, η χώρα εξακολουθεί να έχει πρόβλημα παραγωγικότητας; Μαζί με την ανύπαρκτη στρατηγική του πρωτογενούς τομέα, την οποία ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο του σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Είναι πλέον ώρα για αναστοχασμό.

Διαβάστε επίσης